Margaret wachtte niet op een reactie. Ze ging verder alsof ze een verre verwant voorstelde. “Ze blijft hier. Iemand moet voor haar zorgen, en eerlijk gezegd hadden jullie ons allang een kleinkind moeten schenken. Drie jaar, Emily. Drie jaar huwelijk, en nog steeds niets.”
Elk woord was een wond. Ze wist van mijn worstelingen om zwanger te worden – de doktersbezoeken, het verdriet, de stille gebeden. Voor haar was mijn onvermogen om een kind te krijgen niet zomaar een tegenslag, het was een mislukking. En nu durfde ze haar maîtresse mijn huis binnen te brengen, en verwachtte ze dat ik haar als een dienstknecht zou dienen.
Ik klemde de stapel papieren steviger vast, mijn nagels boorden zich in het karton. Schaamte, woede, verdriet – alles borrelde in me op, maar ik dwong mezelf tot een geforceerde glimlach. ‘Natuurlijk,’ mompelde ik, mijn stem trillend maar kalm. ‘Voel je thuis.’
Margaret knikte lichtjes, tevreden met wat zij als gehoorzaamheid opvatte, en begeleidde Claire naar boven, naar de logeerkamer.
Ik bleef als aan de grond genageld staan, het tikken van de wandklok werd steeds luider totdat het niets meer was dan het geluid in mijn oren.
Later die avond, toen Daniel eindelijk de deur binnenstrompelde, stinkend naar whisky en weigerend me aan te kijken, schreeuwde ik niet. Ik huilde niet. In plaats daarvan keek ik toe hoe hij naar excuses zocht, ik zag de lafheid doorschemeren in elke stamel die hij uitsprak. Er veranderde iets in me. Als ze dachten dat ik deze vernedering in stilte zou verdragen, hadden ze het mis.
vervolg op de volgende pagina
