Ze zette langzaam, met een nieuwe, voor haar onbekende gratie, het kopje op tafel. Het geluid was nauwelijks hoorbaar, maar om een of andere reden keek Oleg op van zijn telefoon. De grijns van zijn gezicht was nog niet verdwenen, maar er verscheen verwarring in zijn ogen. Hij voelde dat de sfeer in de kamer veranderd was.
— Je hebt gelijk, — haar stem was rustig, maar er klonk een nieuwe, metalen ondertoon. Ze sprak langzaam, ieder woord zorgvuldig afwegend. — Het is mijn appartement.
Ze maakte een korte pauze, genietend van zijn verwarring die langzaam in bezorgdheid veranderde. Hij begreep niet waar ze heen wilde, maar als een roofdier dat gevaar voelt, spande hij zich aan.
— Dus, maak dat je mijn appartement uitgaat, als je geen cent bijdraagt aan de gezamenlijke uitgaven, lieverd! Of dacht je dat dit hier je gratis slaapplek is?
— Maar…
— Je hebt een uur om iets anders te vinden. De tijd loopt. — Ze liet hem niet protesteren.
De stilte na haar woorden duurde niet lang. Ze werd verbroken door zijn korte, scherpe lach. Het was geen vrolijk gelach, maar het geluid van minachting, droog en knappend, als een gebroken tak. Oleg legde zijn telefoon langzaam op tafel, alsof hij haar een groot plezier deed. Hij leunde achterover in zijn stoel, sloeg zijn armen over elkaar en keek naar haar — voor het eerst die avond echt — met de blik van een entomoloog die een bijzonder grappig en belachelijk insect bestudeert.
— Vera, Vera… — trok hij het met een toon van neerbuigende berisping, alsof hij tegen een onverstandig kind sprak dat een woedeaanval had in een speelgoedwinkel. — Meen je dit serieus? Besluit je een drama te spelen, de sterke, onafhankelijke huishoudster van het appartement? Kom op, kom op, het is zelfs wel schattig.
Zijn grijns werd breder, zijn regelmatige witte tanden zichtbaar. Hij genoot duidelijk van de situatie, denkend dat haar ultimatum slechts een onhandige poging tot manipulatie was, die hij nu moeiteloos zou breken. Vera bleef stil. Ze keek gewoon naar hem, en haar onbeweeglijkheid, haar absolute kalmte leek het vuur van zijn zelfgenoegzaamheid nog verder aan te wakkeren. Ze gaf hem niet wat hij verwachtte: tranen, geschreeuw, verwijten. En dat maakte hem in de war en verhoogde zijn inzet.
