Die ochtend besloot een groep leerlingen – Ryan, Jake en Mike – haar gezag op de proef te stellen. Ze stonden bekend als lastpakken en maakten voortdurend ongepaste grappen en veroorzaakten chaos. Ryan, de aanvoerder, had een hekel aan de strengheid van mevrouw Johnson. Hij had gehoord dat ze in het leger had gezeten en haar verleden intrigeerde hem. Maar het wekte ook iets anders in hem op: het verlangen om te zien of ze echt zo streng was als de geruchten deden vermoeden.
Aan het begin van de les wisselden Ryan, Jake en Mike een blik. Ze hadden een plan. De drie zouden mevrouw Johnson bewijzen dat ze niet zo intimiderend was als ze leek. Jake, met zijn gebruikelijke arrogantie, nam als eerste het woord:
“Hé, mevrouw Johnson, ik hoorde dat u een Navy SEAL was of zoiets. Klopt dat? Dat klinkt als complete onzin.”
Maya’s ogen lichtten even op, maar ze reageerde niet. Ze bleef gewoon op het bord schrijven en negeerde de belediging. Maar de leerlingen waren nog niet klaar. Mike, die zijn vrienden stilletjes had aangemoedigd, stond op en liep naar haar toe.
“Hoe is het om soldaat te zijn? Ik wed dat je jezelf nu niet eens meer uit een papieren zak zou kunnen bevrijden.”
Aangemoedigd door zijn vrienden stond Ryan op en liep van achteren naar mevrouw Johnson toe. Voordat iemand kon reageren, greep hij haar bij de nek en kneep zo hard dat ze opsprong. Een doodse stilte viel over het klaslokaal. De andere leerlingen staarden haar verbijsterd aan, niet begrijpend wat er gebeurde.
“Wil je ons laten zien wat je in huis hebt, SEAL? Dan zullen we zien wat je waard bent,” spotte Ryan.
De spanning was om te snijden. De leerlingen verwachtten dat mevrouw Johnson zou bevriezen, dat ze een teken van zwakte zou tonen, maar ze hadden het niet meer mis kunnen hebben.
vervolg op de volgende pagina
