Maya’s jarenlange militaire training eiste onmiddellijk zijn tol. Haar lichaam, hoewel volwassener, reageerde nog steeds met de snelheid en efficiëntie die ze had ontwikkeld door jarenlange intensieve gevechtstraining. Met een subtiele gewichtsverplaatsing stapte ze opzij en draaide zich om, waardoor ze zich gemakkelijk losrukte uit Ryans greep. Voordat hij kon reageren, smeet ze hem tegen de grond en klemde zijn arm vast bij de pols.
Ryans hooghartige uitdrukking veranderde in verbazing toen hij besefte dat hij buiten bereik was. Maya draaide zijn arm achter zijn rug en dwong hem op zijn knieën. De klas keek verbijsterd en stil toe, niet in staat te begrijpen wat er gebeurde. Mevrouw Johnson, hun lerares, bleef niet alleen onverstoorbaar, maar herwon de situatie in een oogwenk.
‘Sta op,’ zei Maya kalm maar vastberaden, haar blik strak op haar gezicht gericht. ‘En denk twee keer na voordat je het nog eens doet.’
De studenten, nog steeds zwijgend, wisten niet hoe ze moesten reageren. Maar voordat ze ook maar konden beseffen wat er gebeurd was, liet Jake, die de scène had gadegeslagen, een nerveus lachje horen.
‘Wat is dit voor onzin? Mevrouw Johnson is helemaal gek,’ mompelde hij.
Maya kneep haar ogen samen toen ze Ryans arm losliet en rechtop ging zitten.
‘Nee,’ zei ze langzaam. ‘Ik heb gewoon geleerd om te gaan met situaties die misgaan.’
Ze draaide zich om naar de rest van de klas, haar stem vastberaden.
“Wat er zojuist is gebeurd, is onacceptabel. Van wie dan ook.”
De klas was nog steeds in rep en roer. Maya’s woorden galmden nog na, maar een ijzige stilte heerste. Mike, die besefte dat de situatie escaleerde, probeerde zijn vrienden af te leiden.
‘Kom op, het was maar een grapje,’ zei hij zwakjes en zonder overtuiging.
‘Nee, Mike,’ antwoordde Maya koud en vastberaden. ‘Het is niet zomaar een grapje. Het is respectloos.’ En dat tolereer ik niet in mijn klas.
vervolg op de volgende pagina
