Buiten was de machinerie van een moderne tragedie in volle gang. Rechercheurs bewogen zich als schaduwen van deur tot deur, hun gezichten een masker van professionele afstandelijkheid dat een groeiende, holle angst verborg. Ze bekeken korrelige beelden van deurbelcamera’s, op zoek naar een flits van kleur of een auto die een seconde te lang bleef staan. Ze volgden aanwijzingen die zo fragiel waren als gesponnen glas – meldingen van een witte bestelwagen, een man met een rode hoed, een plotselinge schreeuw die drie straten verderop werd gehoord – om vervolgens te zien hoe elk spoor verdween in het koude ochtendlicht. Bij gebrek aan antwoorden werd angst de voertaal van het dorp. Die angst uitte zich in de manier waarop buren oogcontact vermeden en in het plotselinge, gewelddadige dichtslaan van deursloten bij zonsondergang.
Naarmate de dagen zich uitstrekten tot een week, begon de geografie van de buurt te veranderen. De vertrouwde straten werden niet langer als een gemeenschap gezien, maar als een reeks grensovergangen. Ouders die vroeger vanaf de veranda naar hun kinderen zwaaiden, brachten hen nu met verkrampte handen naar de buurtwinkel, hun ogen voortdurend speurend naar een onbekende dreiging. Het vanzelfsprekende vertrouwen dat een buurt bijeenhoudt, was verbrokkeld. Iedere vreemdeling was een verdachte; elke geparkeerde auto een potentiële kooi.
