Ook het fysieke landschap veranderde. De verandaverlichting van Santa Maria bleef tot zonsopgang branden, een wake van duizenden mensen bedoeld om de duisternis te verdrijven die al zoveel had geëist. Telefoonpalen en winkelruiten waren beplakt met posters van Perla’s schoolportret. Op de foto had ze een brede, scheve glimlach en glinsterende oren. Toen de herfstregen begon te vallen, krulden de randen van het papier en liep de inkt uit, waardoor de afbeelding een wenende, vervormde kwaliteit kreeg. Toch durfde niemand ze weg te halen. Een poster verwijderen voelde als verraad, een publieke erkenning dat de zoektocht voorbij was.De stilte rond Perla’s naam werd met elk uur zwaarder. Het was geen stille stilte; het was een drukkende, dreunende leegte die in de oren van iedereen die er woonde leek te zoemen. De nationale nieuwsploegen arriveerden met hun satellietwagens en hun felle, kunstmatige lichten en maakten van de tragedie een item tussen het weerbericht en de sportrubriek. Ze spraken over « een natie in rouw » en « een gemeenschap op scherp », grootse, generaliserende termen die hol klonken voor de mensen die de nachtmerrie daadwerkelijk beleefden. Voor de natie was het een krantenkop; voor de buurt was het een amputatie.
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie 
Advertentie
