Zijn stappen waren snel en stil, geleid door een instinct waarvan hij nog niet wist dat hij het bezat. Bovenaan de trap, in de gang, ontdekte hij een tafereel dat hem voor altijd zou blijven achtervolgen.
Een gebaar dat alles veranderde.
De deur naar de hoofdslaapkamer stond op een kier.
Binnen leek de tijd stil te staan.
Melissa, gekleed in een dure zijden blouse, stond daar met haar hand plotseling en impulsief omhoog. Niet om te slaan, maar met een abrupte en roekeloze beweging, het soort gebaar dat een kind gemakkelijk bang had kunnen maken of laten schrikken.
Tussen haar en Lily stond Grace, hun gouvernante van lange tijd. Grace stond defensief opgesteld, haar schouders gespannen, haar armen licht gestrekt, alsof ze zich daar instinctief had geplaatst, puur uit een instinctieve behoefte aan bescherming.
Lily zat op de grond naast de commode, haar wandelstok stevig vastgeklemd, haar kleine lichaam trillend. Haar blindheid maakte deze momenten nog moeilijker te verdragen. Ze boog haar hoofd naar Melissa’s stem, haar ademhaling was kort en hijgend, haar gezicht bleek van angst.
Samuels hart stond bijna stil.
Voordat hij iets kon zeggen, klonk Melissa’s stem opnieuw door de kamer: hoog en gefrustreerd, zonder dat ze zich ervan bewust was dat ze er was.
vervolg op de volgende pagina
