Stel je voor: drie baby’s jonger dan een jaar, een ex die spoorloos verdween nadat hij positief testte, een huis verwoest door een orkaan en een veldbed in een gymzaal die is omgebouwd tot noodopvang. Je houdt het maar net vol, gesteund door lauwe koffie en stille tranen onder de douche… Totdat een lokale filantroop, meneer Delcourt, je een gloednieuw, instapklaar huis aanbiedt voor een zaal vol ontroerde mensen. Een modern sprookje? Niet helemaal. Op het smetteloze aanrecht ligt een brief. En dan realiseer je je dat aan dit ‘geschenk’ voorwaarden verbonden zijn.
Wanneer alles werkelijk instort: de orkaan na de verlating
Voor Maëlys , 31, leek het leven al op een marathon zonder eindstreep:
drie jongens die tegelijk geboren zijn,
een vader die vluchtte toen hij het nieuws hoorde,
Slapeloze nachten vol jongleren met flesjes, luiers en angsten.
Haar enige vangnet: het kleine huis van haar ouders, dat ze na hun dood had geërfd. Toen sloeg de orkaan toe. Het dak werd eraf gerukt, de kamers liepen onder water en de geur van vochtig hout verving die van babyvoeding. Officiële hulp? Een schamele cheque die zelfs niet eens een deel van de schade dekte. Het resultaat: naar de opvang, met zijn veldbedden, constant lawaai en het vreselijke gevoel alles kwijt te zijn.
Van de sportschool naar het liefdadigheidsgala: een behoorlijk contrast.
Terwijl Maëlys gedoneerde kleren opvouwt, komt haar vriendin Léa aan met een crèmekleurige envelop, met haar naam er handgeschreven op. Binnenin: een uitnodiging voor een benefietgala, georganiseerd door een rijke lokale filantroop.
Te midden van de kristallen kroonluchters en avondjurken voelt Maëlys zich totaal misplaatst… totdat de man op het podium begint te vertellen “het verhaal van een jonge moeder van een drieling, die in de steek werd gelaten en van wie het huis werd verwoest.”
Hij noemt haar bij haar voornaam, laat haar opstaan en kondigt aan iedereen aan dat hij haar en haar zoons een gloednieuw huis aanbiedt. Een staande ovatie, tranen in de zaal… en Maëlys, die het maar half gelooft.
Een droomhuis… en een huiveringwekkende brief.
De volgende dag ontdekt ze samen met Léa en de baby’s een pas gerenoveerd huis:
smetteloze parketvloeren, een gloednieuwe keuken en vooral een kinderkamer met drie bedjes op een rij. Een paradijs na het opvanghuis.
Op het aanrecht ligt echter opnieuw een envelop. Altijd dat mooie papier, altijd haar naam.
Binnenin een brief:
De heer Delcourt legt uit dat hij het wil opnemen in een grote bewustwordingscampagne over de wederopbouw na de orkaan.
Hij biedt haar interviews, fotoshoots met de drieling, mediaoptredens,
In ruil daarvoor mag ze het huis 20 jaar lang bewonen, het tegen een lagere prijs kopen en ontvangt ze een schadevergoeding.
Niets illegaals, niets echt schokkends, maar een gevoel van onbehagen: Maëlys voelt dat er iets van haar verwacht wordt. Haar “mooie verhaal” wordt een communicatiemiddel.
