Maria deinsde instinctief achteruit. “Ik denk dat u de verkeerde persoon te pakken hebt,” antwoordde ze. “Ik ken niemand die zo’n auto bestuurt.”
‘Ik vergis me niet,’ zei hij zachtjes. ‘U hebt mijn leven gered toen ik acht jaar oud was.’
Maria fronste haar wenkbrauwen en speurde in haar geheugen. Jaren van lange werkdagen, talloze klanten, talloze gezichten… alles vervaagde tot één geheel. “Kunnen we even binnen praten?” vroeg hij, terwijl hij naar de buren keek die hem door de gordijnen gadesloegen.
Maria stapte opzij en liet hem binnen.
Binnen was de woonkamer klein maar netjes. De meubels waren oud maar schoon. Familiefoto’s sierden de muren. De geur van verse koffie hing in de lucht.
De jongeman zat op de rand van de bank, alsof hij bang was te veel ruimte in te nemen. ‘Op een regenachtige decemberavond,’ begon hij, ‘werkte je in een restaurant in het centrum. Twee kinderen verschenen voor het raam.’
Maria’s gezichtsuitdrukking veranderde. Een wazig beeld kwam terug in haar geheugen: regen, glasscherven, wijd opengesperde ogen.
“De baas wilde van ze af,” vervolgde hij. “Maar jullie…”
Maria legde instinctief haar hand op haar borst. “Oh mijn God,” mompelde ze, terwijl de tranen onmiddellijk in haar ogen opwelden.
De man slikte moeilijk. “Ik was het,” zei hij. “En mijn kleine zusje.”
Hij opende zijn aktentas. “Je verdient het om te weten wat er na die nacht is gebeurd… want wat je deed heeft ons niet alleen te eten gegeven. Het heeft alles veranderd.”
Zeventien jaar eerder
Het was vrijdag 15 december in El Rincón Dorado, een levendig restaurant in het centrum van Medellín. De feestdagen betekenden volle tafels, warme verlichting, gelach en families die genoten van heerlijke maaltijden.
Maria Gonzalez, toen vijfendertig jaar oud, bewoog zich snel tussen de tafels door. Ze werkte er al vijf jaar. Ze kende de stamgasten, wist ieders koffievoorkeur en maakte zelden een fout. Ze had de baan nodig: haar dochter, Carolina, was ziek en Maria had moeite om het hoofd boven water te houden.
Rond 9 uur ‘s avonds sloeg het weer om. Geen lichte motregen, maar een stortbui die de straten overstroomde en de ramen deed rammelen. Een hevige donderslag verbrak even de stilte.
vervolg op de volgende pagina
