In het ziekenhuis lijken de minuten soms stil te staan. Elke seconde telt, vooral wanneer een kind in gevaar is. Die dag lag Leo, nauwelijks bij bewustzijn, in bed en stond een spoedoperatie op de planning. Maar het was een volkomen onverwachte – en diep ontroerende – gebeurtenis die alles veranderde: de tussenkomst van een hond met een ongelooflijk vertederend karakter.
Een noodgeval… en een laatste wens
De artsen stonden klaar. Leo, bleek en uitgeput, moest zo snel mogelijk naar de operatiekamer worden gebracht. Het personeel was druk in de weer om hem heen; alles was tot in de puntjes geregeld . Toen vroeg de jongen, met een zacht stemmetje, bijna een fluistering:
“Mag ik afscheid nemen van mijn hond?”
Een stilte. Toen een voor de hand liggend antwoord: natuurlijk kon hij dat.
Enkele ogenblikken later werd de hond, een trouwe metgezel sinds zijn vroege jeugd, naar zijn bed gebracht. Het dier kwam meteen dichterbij, likte hem zachtjes, legde zijn kop tegen Leo’s borst en keek hem met een ongewone intensiteit aan . Alsof het de urgentie begreep. Alsof het wist wat er ging gebeuren.
