Het voedsel dat ze hadden meegenomen, was verdwenen.
– De veiligheidslijnen vertoonden geen gebruikssporen.
– En iemand had een pagina uit het logboek gescheurd.
Na een jaar zonder antwoorden werd de zaak gesloten, waardoor María verscheurd achterbleef tussen verdriet en hoop. Twaalf lange jaren keerde ze op de verjaardag van hun verdwijning terug naar de kust, zich vastklampend aan de zwakke hoop dat er ooit iets – wat dan ook – boven water zou komen.
Die dag was eindelijk aangebroken. En wat ze ontdekte was verwoestender dan welke storm ze zich ook had kunnen voorstellen.
Twaalf jaar na het verlies van Julián en Laura had María een fragiel evenwicht gevonden met haar verdriet. Maar alles veranderde op een middag in september 2024, toen ze een telefoontje kreeg van een onbekend nummer. De stem behoorde toe aan een gepensioneerde kustwachtofficier, kapitein Ricardo del Valle. Hij had aan de zaak van haar familie gewerkt en beweerde informatie te hebben die hij “nooit had kunnen accepteren”.
Aanvankelijk vreesde María dat haar hoop tevergeefs was. Desondanks stemde ze ermee in hem te ontmoeten in een klein café met uitzicht op de haven. De kapitein arriveerde in burgerkleding, zag er uitgeput uit en legde een dossier op tafel.
‘Mevrouw Gómez,’ begon hij, terwijl hij haar blik vermeed, ‘ik geloof niet dat wat er met uw man is gebeurd een ongeluk was. En ik denk dat iemand ervoor heeft gezorgd dat de waarheid verborgen blijft.’
Het bestand bevatte satellietbeelden van de dag van de verdwijning. María had de officiële versies al gezien, maar deze waren anders: ze waren niet bewerkt. Op de beelden voer El Albatros rustig verder… totdat er plotseling een soort speedboot naderde.
De volgende beelden lieten beweging op het dek zien: verschillende onduidelijke figuren, die ogenschijnlijk aan het worstelen waren. Een paar minuten later voer de speedboot weg, waardoor de zeilboot vrijwel roerloos achterbleef. Dit was de laatste foto die genomen werd voordat de boot in de verte verdween.
vervolg op de volgende pagina
