Mijn dochter was die nacht overleden…
De familie van haar man had ons na de bevalling niet op de hoogte gebracht. De grootste wreedheid was dat naast Kavya’s kist een tweede, kleine kist lag, gehuld in wit: mijn naamloze pasgeboren kleindochter, het kind van Kavya en Rohit Yadav.
Ik schreeuwde en wierp me, overmand door verdriet, op die kleine kist.
— “Hoe vaak heb je me geroepen, kind? Waarom kon ik je niet op tijd redden… Hoe konden ze dit zo wreed voor me verbergen…”
De buren begonnen te mompelen:
— “Gisteravond huilde ze, omdat ze naar het districtsziekenhuis van Barabanki wilde, maar haar schoonfamilie stond erop dat ze bleef. Ze zeiden dat haar menstruatie nog niet voorbij was – pas elf dagen – en dat ze niet weg moest gaan. Ze vertrouwden de vroedvrouw (Rose) en gaven haar kruidenblaadjes om de bloeding te stoppen. Toen de situatie verergerde, was het te laat…”
Mijn lichaam verstijfde. Mijn man stond stokstijf; mevrouw Kamala Devi (Kavya’s schoonmoeder) en meneer Mahendra keken weg en mompelden: « Oude gewoonten. »
Het zien van de twee lichamen in de tuin deed mijn wereld tollen. Door blinde rituelen en de wreedheid van mijn schoonfamilie waren mijn dochter en kleinzoon op tragische wijze aan hun einde gekomen…
— Stop de crematie; red de waarheid
