De man, geïntrigeerd, zittend zijn geruststellende hand op zijn hond:
“Wat is eh, mijn vriend?” fluisterde hij.
De bewaker fronte. Het gedrag van de hond was ongebruikelijk. Uit ontdekkingsreiziger beval hij de persoon op wie Rex zijn aandacht benadrukt te benaderen. Het was een van de getuigen die jaren eerder een sleutelrol had gespeeld in de veroordeling van de gevangene.
Onder de druk van de blikken van anderen zweette de man uiteindelijk, trilde, en toen… bekend hij. Hij had tijdens het proces gelogen. Hij had de gevangene de schuld gegeven om de persoon die werkelijk verantwoordelijk was om te beschermen: een goede vriend van hem.
Een geschokte stilte daalde neer op de uitgang. De bewakers wisselen verbijsterde blikken uit. De radeloze bewaker staakte onmiddellijk de procedure. Er werd een onderzoek heropend en een paar weken later kwam eindelijk de waarheid aan het licht: de gevangene was onschuldig…
