Het dienstmeisje had stiekem een ​​pot goedkope rijst geel geverfd en het ‘gouden rijst’ genoemd, zodat de vier jongetjes zich prinsjes zouden voelen… Maar toen de miljardair eerder dan verwacht thuiskwam en het zag, verstijfde hij van schrik, want de jongens leken sprekend op hem, en deze ‘gouden rijst’ was het geheim dat hen in leven hield.

DE SCHOK VAN HERKENNING
Alejandro had naar binnen moeten stormen, uitleg moeten eisen en iedereen eruit moeten gooien.

In plaats daarvan bleef hij verlamd.

De profielen van de jongens – een van hen draaide zich om om te lachen, zijn gezicht verlicht door de lamp – troffen Alejandro als een tijdvervormende spiegel. De neus. De glimlach. De uitdrukking. Deze vertrouwdheid was angstaanjagend.

Het landhuis was een vesting. Niemand mocht er zonder toestemming naar binnen. En toch zaten daar vier kinderen aan tafel, als verborgen koningen – levend, echt, zachtjes lachend in een huis dat jarenlang stil was gebleven.

ELENA’S VOORBESCHOUWING, DE EERSTE

Het zachte gekraak van Alejandro’s Italiaanse schoenen was niets… maar Elena reageerde alsof het onweer was. Ze draaide zich om, haar gezicht bleek.

De jongens voelden meteen zijn angst aan en draaiden zich allemaal tegelijk naar de deur.

Alejandro was buiten adem. Van dichtbij was de gelijkenis niet bepaald treffend.

Het was opvallend.

“WIE ZIJN DEZE KINDEREN?”

Elena sprong op en plaatste zich instinctief voor de jongens, met wijd open armen – beschermend, fel.

vervolg op de volgende pagina