Alejandro stapte naar voren, zijn verbazing maakte geleidelijk plaats voor woede. Zijn stem deed de kamer trillen:
“Wat betekent dit, Elena?”
De jongens verscholen zich achter haar, trillend. Elena’s stem trilde ook, maar ze bleef standvastig:
“Het zijn geen vreemdelingen, meneer.”
Alejandro vroeg: “Van wie zijn deze kinderen? Zijn het die van jou?” Elena probeerde onhandig te liegen: “Mijn neven.”
Alejandro’s blik viel op de shirts van de jongens. Op een ervan zat een patroon dat hij herkende, een stof die hij had weggegooid.
Hij zei koud: “Waarom dragen ze mijn oude kleren?”
DE GEBOORTEBERICHT
Alejandro strekte zijn hand uit naar de arm van de dapperste jongen. Elena waarschuwde hem met een lage, droge stem: “Raak ze niet aan.”
Maar Alejandro negeerde het.
En toen zag hij het: een moedervlek op de onderarm van het kind, precies op dezelfde plek als die van hemzelf. Een moedervlek die al generaties lang in zijn familie voorkwam.
Zijn benen knikten. Hij bestudeerde de gezichten van de andere jongens, hun gelaatstrekken, hun uitdrukkingen. De waarheid trof hem als een mokerslag.
Alejandro mompelde met een schorre stem: “Kijk me aan, Elena. Vertel me de waarheid.”
Een van de jongens wees met onschuldige zekerheid naar Alejandro:
“Je lijkt precies op de foto.”
Alejandro verstijfde. “Welke foto?”
De jongen antwoordde opgewekt, zich niet bewust van de schok die hij zojuist had veroorzaakt:
“De foto die Elena ons laat zien voordat ze gaat slapen. Ze zegt dat het goed met je gaat… je bent gewoon druk bezig.”
Het kind stelde vervolgens de vraag die de hele kamer deed sidderen:
vervolg op de volgende pagina
