— “Ik heb ruzie gehad met mijn vader,” zei hij terwijl hij op de bank neerzakte. — “Hij begrijpt niet waarom ik van gedachten ben veranderd. Hij zegt dat jij mij hebt beïnvloed.”
— “En wat heb je geantwoord?”
— “Dat het mijn beslissing is.” Hij keek haar met vermoeide ogen aan. — “Katja, kunnen wij dit aan? Als we het perceel naast jouw vader kopen, als we een huis bouwen… Kunnen we dat samen aan?”
— “Ik weet het niet,” zei ze eerlijk. — “Maar ik weet wel zeker dat we het niet aankunnen als één van ons zichzelf als slachtoffer ziet.”
— “En ik voel me een slachtoffer,” gaf hij zacht toe. — “Ik heb het gevoel dat omdat ik minder verdien, mijn stem zachter klinkt.”
Katja liep naar hem toe en ging naast hem zitten.
— “Igor, het gaat niet om geld. Het gaat erom dat jij, toen we een beslissing zouden nemen over het kopen van grond, niet vroeg wat ík wilde. Jij besloot meteen dat jij wist wat het beste voor ons was.”
— “En wat moet ik nu doen?” Hij pakte haar hand. — “Ik weet niet hoe ik jouw gelijke kan zijn.”
— “Wil je het leren?”
Hij knikte.
— “Dan beginnen we met het perceel,” zei Katja. — “Morgen gaan we samen naar mijn vader. Je kijkt naar het land en zegt eerlijk wat je ervan vindt. En dan nemen we een beslissing samen.”
— “En als ik het daar niet leuk vind?”
— “Dan zoeken we een derde optie.” Ze kneep in zijn hand. — “Een optie die voor ons allebei werkt.”
De volgende dag reden ze in stilte naar haar vader. Katja keek uit het raam en dacht eraan hoeveel van deze rit afhing. Niet alleen het perceel — hun huwelijk hing aan een zijden draadje.
— “Mooie plek,” zei Igor toen ze bij het perceel aankwamen.
— “Mooi, ja,” stemde Katja toe.
Ze stonden midden op de zes are die haar vader bereid was haar cadeau te doen. Oude appelbomen, struiken vol frambozen, een klein vijvertje in de hoek.
— “Hier kun je een goed huis bouwen,” zei Igor peinzend. — “En een werkplaats. Ik wilde al lang iets met houtbewerking doen…”
