— Het testament van je overleden moeder wordt onze toegangspas tot miljoenen! fluisterde mijn schoonmoeder.
Anna parkeerde de zwarte BMW bij het hek van het landhuis en zuchtte diep. Het was een zware dag geweest — een vergadering met accountants, spoedrapporten voor haar vader, een gespannen gesprek met de bank over een lening voor de uitbreiding van het magazijn. Het enige waar ze nu van droomde, was een glas droge rode wijn, een heet bad en knuffels met de kat.
— Sjors, ik ben thuis! — riep ze terwijl ze haar jasje uittrok en haar tas op de bank zette.
Er kwam geen antwoord. Alleen een gedempte stem klonk uit het kantoor — de deur stond op een kier. Anna liep op haar tenen, klaar om een grapje te maken of haar man stiekem in zijn nek te kussen. Maar haar pas vertraagde toen ze een bekende naam hoorde.
— …ja, mam, ze trapte erin, — Alexejs stem klonk zoals zij hem nog nooit had gehoord — koud, droog, vreemd. — Ze zei dat ze je een cadeau wilde geven. Kun je je dat voorstellen? Ze wilde een datsja kopen. Diezelfde bij het meer, weet je nog?
Galina Ivanovna lachte in de telefoon, haar stem klonk luid en duidelijk.
— Nou, prachtig dan. Laat haar maar kopen. Maar vergeet niet: schrijf het huis meteen op jouw naam, anders trekt ze alles straks weer terug. En schiet een beetje op met die scheiding, Sjors. Hoe lang wil je nog treuzelen?
Anna verstijfde. Alles in haar leek te stoppen — alsof iemand het geluid van het leven had uitgezet. Haar hart bonsde in haar oren.
— Wacht even, mam, ik… — Alexej haalde de telefoon van zijn oor en drukte, zonder te kijken, op “gesprek beëindigen”. Of hij raakte verkeerd, of niet helemaal — Anna wist het niet. Maar één ding wist ze zeker: ze had alles gehoord.
Ze liep terug naar de hal, pakte haar telefoon en nam in volledige stilte een spraakbericht op voor haar advocate:
— Lena, we moeten dringend afspreken. Morgen. Ik ga scheiden. En… regel alsjeblieft ook de boedelverdeling. Alles moet zo snel mogelijk worden vastgelegd.
De volgende ochtend trof Alexej Anna in de keuken met een kop koffie. Ze zag er verzorgd uit, haar make-up perfect, haar blik — ijzig.
— Goedemor… — begon hij, maar Anna hief haar hand.
— Niet nodig. Ik heb alles gehoord. Je hebt het niet op tijd weggeklikt.
— Wat… — stamelde hij. — Luister, je hebt het gewoon verkeerd begrepen…
— Hou op. Ik ben een volwassen vrouw, Sjors. En jij bent een laffe stakker. Ik ga vandaag de scheiding aanvragen. En jij vertrekt. Vandaag.
Toen Alexej zijn spullen naar het appartement van zijn moeder in de buitenwijk had gebracht, ontving Galina Ivanovna hem met de blik van een overwinnaar.
— Is alles geregeld? — vroeg ze, haar lippen strak samenknijpend.
— Nee, — snauwde hij. — Alles is misgelopen. Ze heeft al een scheiding aangevraagd. Nog voordat ik iets kon regelen. Advocaten zeggen dat ik niets krijg.
— Hoezo niets?! — klonk de paniek in de stem van zijn moeder. — We hadden alles afgesproken! Je zou haar overtuigen, dwingen om het bezit op jouw naam te zetten — het appartement, de aandelen, de auto, de sieraden… We hadden alles doordacht!
Alexej zakte op een stoel en bedekte zijn gezicht met zijn handen.
— Ze is niet wie we dachten dat ze was. Ze is te slim. Ze heeft alles gedocumenteerd. Alles vastgelegd. Ze wist het. Ze wist het al voordat ik terug de kamer in kwam.
Galina vloekte. Toen zweeg ze. En toen begon ze weer te koken.
— Dit is allemaal haar vader. We hadden meteen via hem moeten gaan. Manipuleren. Dreigen. Hij is oud, zwak. Zonder haar werkt zijn bedrijf niet. Hij zou haar wel gedwongen hebben. Maar jij, natuurlijk, zoals altijd…
Alexej sloeg met zijn vuist op tafel.
— Genoeg! Het is voorbij. Ze is niet gewoon slim — ze is meedogenloos. Alles ligt al bij de notaris. Ik ben nu niemand meer. Ik heb niet eens een auto — ze is er vanmorgen mee weggereden.
Galina zweeg. Haar blik schoot heen en weer. Het was niet de blik van een moeder die het verdriet van haar zoon deelde. Het was de blik van een roofdier dat een nieuwe zet zoekt.
Anna zat in het kantoor van haar vader en keek zwijgend naar zijn handen — ineengevouwen. Zijn gezicht was gespannen, maar kalm.
— Weet je zeker dat je dit officieel via de rechter wil afhandelen? Hij krijgt dan helemaal niets.
— Ik wil dat dit een voorbeeld wordt, pap. Voor iedereen. Noch Alexej, noch zijn moeder zal ooit nog proberen op mijn rug te klimmen. En in de toekomst — niemand zal meer aanspraak maken op mijn geld.
— Wat ga je doen met de datsja? — vroeg haar vader met een lichte glimlach. — Het cadeau was tenslotte bijna afgerond.
Anna grijnsde.
— Ik zet de papieren op mijn naam. En maak er een huis voor mezelf van. Zonder gasten. Zeker geen gasten met de achternaam Galkina.
Haar vader knikte.
— Ik ben trots op je, dochter. En… vergeet niet: je kunt altijd op mij rekenen.
Anna verliet het kantoor, voelend hoe kracht achter haar stond. Dit was niet zomaar een scheiding. Dit was oorlog. En zij had de eerste slag gewonnen.
Maar Galina Ivanovna had zich nog niet overgegeven. En zij was niet het soort dat zonder strijd verdwijnt…
Er waren twee weken verstreken sinds Anna de scheiding had aangevraagd. Alles verliep volgens plan: de advocate werkte precies, het vermogen was beschermd, rekeningen waren bevroren, het aandelenkapitaal van het bedrijf was herverdeeld tussen haar vader en Anna. Alexej was van alles afgesneden — zowel van het bedrijf als van het geld.
Anna was teruggekeerd naar haar gebruikelijke ritme. ’s Ochtends — afspraken met leveranciers, overdag — vergaderingen met juristen over het project van het nieuwe logistieke centrum, ’s avonds — de sportschool en rust in haar nieuwe appartement, waar geen enkel ding nog aan haar ex-man herinnerde. Zelfs de koffiemachine had ze vervangen.
Ze dacht dat het moeilijkste achter de rug was.
Ze vergiste zich.
Op vrijdag, rond middernacht, zat Anna op de bank met een glas wijn, haar planning voor morgen in gedachten herhalend, toen haar telefoon trilde. Een onbekend nummer. Ze dacht aan spam, maar nam toch op.
