Ze konden urenlang praten over kunst, over boeken, over het leven.
En voor het eerst in vele, vele jaren voelde Viktoria dat ze niet alleen werd gehoord —
ze werd gezien. Echt gezien.
Maar Viktoria wierp zich niet in zijn armen op zoek naar troost.
In plaats daarvan…
Maar Viktoria stortte zich niet in zijn armen op zoek naar troost.
In plaats daarvan, gesteund door zijn vriendschappelijke aanwezigheid, nam ze een besluit dat alles veranderde.
Mark stelde voor haar te helpen “zichzelf terug te vinden”. Niet als minnaar, maar als vriend. Als bondgenoot en getuige van haar grote transformatie.
En Viktoria begon te veranderen. Niet plotseling, niet in een uitbarsting, maar langzaam — als een zich openende bloemknop.
Ze schreef zich niet in voor fitness, maar voor tango, waar ze leerde luisteren — niet alleen naar de muziek, maar ook naar haar eigen lichaam.
Ze vond een psycholoog, niet om over haar man te klagen, maar om zichzelf te begrijpen.
Ze veranderde haar garderobe, deed afstand van vormloze, comfortabele kleren en kocht jurken waarin ze zich sterk en mooi voelde. Niet voor Artur. Alleen voor zichzelf.
Ze dook in boeken over financiën, psychologische onafhankelijkheid en familierecht, en veranderde van slachtoffer in een expert over haar eigen toekomst.
Artur, verblind door Lilia’s glans, merkte niets.
Hij was te druk bezig, badend in het licht van haar aanbidding.
Op een verder onopvallende avond zei Viktoria tijdens het avondeten gewoon:
‘Lieverd, volgend weekend ga ik naar Lyon. Met Irina.’
Hij haalde, zonder op te kijken van het nieuws op zijn telefoon, zijn schouders op:
‘Prima natuurlijk. Geniet ervan.’
Viktoria vertrok.
Maar niet naar Lyon, en niet met een vriendin.
Ze ging naar een ontmoeting met de storm onder de familierechtadvocaten — een vrouw met een ijzige blik en een reputatie die zelfs de gehardste bedrijfsjuristen deed sidderen.
En toen ze terugkwam, had ze niet zomaar een plan in handen.
Het was een strategisch plan voor volledige en onvoorwaardelijke vernietiging.
Een scheiding, een uiterst voordelige verdeling van het vermogen, voogdij over hun zoon.
En meer dan dat: een perfect berekend, elegant publiek vernederingsspel.
Want Viktoria wist intuïtief dat ware, verfijnde wraak niet bestaat uit geschreeuw of kapot servies.
Echte wraak is zwijgend tonen — aan hem en aan de wereld — dat hij verloren heeft zonder ooit echt te vechten.
Artur stond op de marmeren trappen van de opera en voelde de grond onder zijn voeten wegzakken.
Viktoria verdween in de fonkelende poort, samen met de onbekende man.
De wereld draaide door: dames in nerts, mannen in rokkostuums, gelach, geroezemoes, schitterende juwelen.
Niemand schonk aandacht aan de man bij wie zojuist de grondslag van zijn leven was weggetrokken.
‘Lieverd, gaan we hier de hele nacht staan? We hebben toch kaartjes?’
Lilia trok aan zijn hand — haar stem klonk nu niet bezorgd, maar geërgerd.
Kaartjes.
Die vervloekte papiertjes die hij een maand eerder had gekocht om indruk te maken op zijn jonge minnares, om haar te laten zien hoe ruim en verfijnd zijn wereld was.
Kaartjes voor de première in de Grand Opéra — een plek die Viktoria adoreerde, waar ze hem al jaren verlegen om had gevraagd.
‘Saai,’ wuifde hij haar altijd weg. ‘Zonde van tijd en geld voor dat gejammer.’
En nu stond hij hier, met Lilia, terwijl zijn vrouw — zijn stille, onopvallende Vika — daar binnenliep als een koningin.
‘Artur, ik vraag het nog eens: wie was die vrouw in de limousine?’
Lilia’s stem trilde van achterdocht terwijl haar wenkbrauw omhoogging.
‘Niemand,’ perste hij eruit, en voelde hoe de leugen zijn lippen verschroeide.
‘Je vergist je. Gewoon iemand die er op haar leek.’
Maar toen hij het met goud en fluweel beklede binnenste van de zaal betrad, zag hij de waarheid in volle, vernederende glorie voor zich staan.
Viktoria zat in de centrale VIP-loge — op diezelfde plaatsen die symbool stonden voor status en welvaart, plaatsen die hij nooit zou hebben gekocht vanwege hun “onverantwoorde prijs”.
Naast haar zat Mark — nonchalant achterovergeleund, elegant, onaangedaan, met de lichte, bijna onmerkbare glimlach van een man die zijn waarde kent en niets hoeft te bewijzen.
En Viktoria… Viktoria zag eruit als de levende belichaming van triomferende schoonheid.
De bordeauxrode jurk leek om haar lichaam gegoten, accentuerend elke lijn die hij allang niet meer had opgemerkt.
Haar haar, dat hij gewend was altijd in een slordige knot te zien, viel nu in zware, geurende golven over haar schouders.
Om haar hals schitterde een smaragdgroene ketting — verfijnd, duidelijk antiek, iets wat hij haar zeker nooit had gegeven.
Mark boog zich naar haar toe en fluisterde iets recht bij haar oor.
En Viktoria lachte — niet beheerst, niet uit beleefdheid, maar helder, vrolijk, uit het diepst van haar hart, met haar hoofd achterover.
Dat geluid had Artur, zo leek het, in eeuwigheden niet meer gehoord.
‘Artur… maar dat is toch je vrouw?’ siste Lilia, haar gezicht bleek van schrik.
‘Ex,’ bracht hij met moeite uit, hoewel hij tot op dat moment nooit één gedachte aan een scheiding had verspild.
Hij was immers met hun leven meer dan tevreden geweest.
‘Ex? Je hebt me daar niets over verteld! Wat doet ze hier? En wie is die man?’
Artur antwoordde niet.
Hij voelde opnieuw, met verstikkende helderheid: dit was geen toeval.
Dit was een toneelstuk in het toneelstuk.
Viktoria wist dat hij hier zou zijn.
