Maar die avond, alleen zittend in het elegante restaurant Can Culleretes in de Gotische wijk, had hij geen idee dat het verleden op de meest onverwachte manier met het heden zou botsen.

Dit restaurant was een van zijn favorieten tijdens zijn verblijven in Barcelona om Europese distributeurs te ontmoeten. De gedempte verlichting, de eeuwenoude stenen muren en de intieme sfeer deden hem denken aan de wijngaarden van zijn familie uit zijn jeugd, voordat geld en succes zijn leven veranderden in iets wat hij soms niet meer herkende. Hij was vroeg aangekomen voor zijn afspraak met een Franse importeur, maar die annuleerde op het laatste moment, waardoor Gaël alleen aan een tafeltje voor twee moest dineren.

Op 54-jarige leeftijd had Gaël geleerd de eenzaamheid te waarderen. Zijn grijzende slapen gaven hem een voorname uitstraling die vrouwen aantrekkelijk vonden, maar hij had zulke hoge muren om zijn hart gebouwd dat weinigen hem echt konden benaderen. Sinds Amélia’s dood 23 jaar eerder had hij een paar relaties gehad, maar geen enkele had de leegte kunnen vullen die zij had achtergelaten.

Terwijl hij de ossenhaas sneed die hij had besteld, draaide Gaël gedachteloos aan zijn trouwring om de ringvinger van zijn rechterhand. Het was een gewoonte die hij in de loop der jaren had ontwikkeld, ingegeven door stress en eenzaamheid. Deze ring was een 200 jaar oud familie-erfstuk, gemaakt van witgoud, versierd met een uitzonderlijk zuivere Colombiaanse smaragd omringd door kleine diamanten. Hij was van zijn overgrootvader geweest, vervolgens van zijn grootvader, daarna van zijn vader, en was uiteindelijk bij hem terechtgekomen. Maar bovenal was het de ring waarmee hij Amélia ten huwelijk had gevraagd.

De ring was uniek. Zijn grootvader had hem verteld dat er slechts drie ringen van dit type in de wereld bestonden, gemaakt door een Italiaanse goudsmid voor een Spaanse adellijke familie in de 19e eeuw. Eén was verdwenen tijdens de Engelse Burgeroorlog, een andere was decennia eerder gestolen, en de derde was degene die hij nu droeg.

Toen Amelia omkwam bij dat vreselijke auto-ongeluk, overwoog Gaël om de ring met haar te begraven, maar uiteindelijk besloot hij hem altijd te dragen, dicht bij zijn hart. Het leven ging verder na de tragedie, maar niets was ooit meer hetzelfde. Gaël stortte zich met hart en ziel op zijn werk en transformeerde het familiebedrijf tot een van de meest prestigieuze wijnhuizen van Spanje.

Zijn Rioja- en Ribera del Duero-wijnen werden geserveerd in de meest prestigieuze restaurants van Europa. Zijn wijngaarden werden bezocht door beroemdheden en internationale magnaten, en zijn persoonlijke fortuin was in de afgelopen twintig jaar vertienvoudigd. Maar al dit succes leek betekenisloos zonder Amelia om het mee te delen. Zij was zijn partner sinds zijn studententijd, de enige die hem kende toen hij niets anders had dan dromen en een klein stukje wijngaard dat hij van zijn vader had geërfd.

Ze bouwden samen het imperium op, planden samen kinderen te krijgen en droomden ervan samen oud te worden in het landhuis dat ze met eigen handen hadden gerenoveerd.

‘Mag ik u nog wat wijn inschenken, meneer?’ vroeg een zachte stem in het Spaans met een Catalaans accent.

Gaël keek op van zijn bord en kruiste de blik van een jonge serveerster die hij nog nooit eerder had gezien. Slank, ongeveer 23 jaar oud, met bruin haar in een nette knot en delicate gelaatstrekken die hem vaag aan iemand deden denken, hoewel hij zich de naam niet kon herinneren. Ze droeg het zwarte uniform van het restaurant met professionaliteit, maar iets in haar bewegingen verraadde dat ze betere tijden had gekend.