Ik kruiste zijn blik – en zag voor het eerst iets kouds achter zijn vriendelijke uitdrukking oplichten.
De volgende ochtend, terwijl hij aan het werk was, keek ik in de la in de keuken. De fles lag er nog steeds – halfleeg en zonder etiket.
Mijn handen trilden toen ik het in een plastic zak stopte en mijn advocaat belde.
Binnen een week regelde ik in alle stilte een kluis, verplaatste ik mijn geld en verving ik de sloten van mijn strandhuis.
Op een avond heb ik Ethan laten zitten en hem verteld wat de dokter had ontdekt.
Hij heeft lange tijd niet gesproken.
Toen slaakte hij een zucht – niet schuldig, niet beschaamd, maar gefrustreerd, als iemand wiens geheime experiment was mislukt.
‘Je begrijpt het niet, Lillian,’ zei hij zachtjes. ‘Je maakt je te veel zorgen, je denkt te veel na. Ik wilde je alleen maar helpen ontspannen, om te stoppen met jezelf ouder te maken door stress.’
Zijn woorden bezorgden me kippenvel.
