Andrej ging rechtop zitten; zijn gezicht liep rood aan. Verbazing maakte plaats voor woede. Hij begreep eindelijk dat dit niet zomaar weer een “vrouwenhysterie” was.
— Ben je helemaal gek geworden? Wat zijn dit voor ultimatums?
— Dit is geen ultimatum. Dit zijn nieuwe regels, — antwoordde Svetlana kalm en keek hem recht in de ogen. — Jij bent zijn vader, jij voedt hem op. Wil je, kook je zelf voor hem; wil je, huur je een huishoudhulp. Maar ik doe hier niet meer aan mee. En ja—als deze regels je niet bevallen, dan kun je ergens anders je zoon gaan bedienen. De deur staat open.
De volgende ochtend begon niet met de geur van koffie, maar met een oorverdovende, gespannen stilte. Svetlana stond op met de wekker, zoals altijd. Zonder een woord liep ze naar de badkamer en daarna naar de keuken. Ze keek niet naar de kamer van Kostja, waar de geluiden van een computershooter al vandaan kwamen, en ze wachtte niet tot Andrej wakker werd. Ze haalde twee eieren, een stukje kaas en een tomaat uit de koelkast. Ze zette het vuur aan, pakte haar eigen kleine koekenpannetje en maakte een omelet. Voor zichzelf. Ze zette één kop koffie in een cezve. Voor zichzelf. Ze ging aan tafel zitten, at rustig terwijl ze uit het raam keek. Ze waste haar bord, kop en pannetje af, droogde ze af en zette ze weg.
Op dat moment kwam Andrej de keuken binnen—krabbend aan zijn achterhoofd en gapend. Hij wierp haar een snelle blik toe, alsof hij sporen verwachtte van nachtelijk nadenken, misschien zelfs berouw. Maar Svetlana’s gezicht was volkomen rustig, bijna afstandelijk. Hij liep naar het lege koffieapparaat, drukte op een knopje en keek haar vragend aan.
