— Dus je bent niet van plan hiermee te stoppen? Je blijft mijn geduld op de proef stellen?
— Ik stel jouw geduld niet op de proef. Ik leef mijn leven. Ik kook voor mezelf, ik ruim mijn eigen rommel op. Ik stel voor dat jullie hetzelfde gaan doen. Of je doet eindelijk je vaderlijke plicht en legt je zoon uit dat in dit huis regels van respect gelden.
Dat was de druppel. Andrej ontplofte.
— Respect? Jij eist respect van een zestienjarige knul en zelf gedraag je je als een egoïste! Hij is mijn zoon! Mijn bloed! Ik ga hem echt niet onder druk zetten vanwege jouw nukken! Hij woont in zijn eigen huis! Misschien moet jíj wat wijsheid en soepelheid tonen in plaats van zo koppig te gaan staan doen. Ik dacht dat je van me hield, dat we een gezin waren! Maar jij deelt gewoon het territorium op en zoekt ruzie met een puber!
Hij stond zwaar ademend midden in de kamer. Op dat moment was hij geen liefhebbende man en geen rechtvaardige vader. Hij was de bondgenoot van zijn zoon tegen haar. Hij had zijn keuze gemaakt en die glashelder uitgesproken.
— Duidelijk, — zei Svetlana zacht en pakte haar tablet weer op. — Het gesprek is afgelopen.
Haar kalmte was angstaanjagender dan welk schandaal ook. Hij begreep dat hij deze ronde had verloren. Hij had zijn zin niet gekregen—integendeel, hij had haar alleen maar gesterkt in haar gelijk. Hij draaide zich om en liep de kamer uit, terwijl hij de slaapkamerdeur hard dichtgooide. Voor het eerst in al die dagen. De koude oorlog was zojuist heet geworden.
Na het ochtendlijke gekibbel zonk het appartement weg in een dikke, wankele stilte—zoals in een huis waar een dode ligt. Andrej ging geen excuses aanbieden. Hij ervoer Svetlana’s rust als een persoonlijke belediging, als een demonstratie van haar superioriteit. De hele dag bleef hij in de woonkamer, zette demonstratief hard de tv aan en belde luidruchtig met vrienden, de lucht vullend met neppe opgewektheid. Kostja, die voelde dat zijn vader volledig aan zijn kant stond, werd definitief brutaal. Hij verstopte zich niet meer op zijn kamer, maar pendelde tussen keuken en woonkamer, terwijl hij een spoor van kruimels, snoeppapiertjes en vieze kopjes achterliet—alsof hij zijn territorium markeerde.
