Ik ging ontspannen in mijn strandhuis, maar trof daar mijn schoondochter aan met haar hele gezin. Ze keek me minachtend aan en zei: “Wat doet die oude parasiet hier? Er is geen plaats voor jou!” Ik glimlachte alleen maar. Maar wat ik vervolgens deed, veranderde haar leven in een nachtmerrie.

Toen mijn dokter me adviseerde om te ontstressen, besloot ik een rustige week door te brengen in mijn strandhuis aan de Spaanse kust. Het was een bijzondere plek, die ik tientallen jaren geleden samen met mijn overleden echtgenoot had gebouwd: wit zand, hoge palmbomen en het constante geluid van de zee. Ik had die rust en stilte meer dan ooit nodig.

Maar toen ik aankwam, met mijn koffer in de hand, had ik een slecht voorgevoel. Er stonden verschillende onbekende auto’s voor het huis geparkeerd. Gelach en muziek klonken van binnenuit. Ik liep langzaam de trap op, met een vreemd gevoel in mijn borst.

Toen ik de deur opendeed, verstijfde ik.

In de woonkamer zat mijn stiefdochter, Vanessa, in een designbadpak met een glas wijn in haar hand. Om haar heen waren haar ouders, haar zussen, haar neven en nichten… meer dan tien mensen. Mijn huis leek wel een volledig ingericht vakantiehuis.

Haar glimlach verdween toen ze me zag.

‘Wat doe je hier?’ vroeg ze kortaf.

‘Ik ben hier gekomen om te ontspannen,’ antwoordde ik kalm. ‘Dit is mijn thuis.’

Ze liet een minachtende lach horen.

“Jouw huis? Kom nou! Je komt er bijna nooit. Wij blijven hier de hele week en we gaan echt niet weg alleen omdat jij besloten hebt om langs te komen.”

Zijn moeder voegde eraan toe:

vervolg op de volgende pagina