Daar stond hij dan. De auto van mijn man, zorgvuldig geparkeerd in de ondergrondse garage.
Al mijn instincten schreeuwden dat ik weg moest gaan. In plaats daarvan pakte ik de hand van mijn zoon en begon ik de betonnen trap af te lopen. Elke trede galmde te hard en mijn borst trok samen bij elke stap.
De garage was koud en vochtig. Zijn auto stond tegen de achterwand geparkeerd. De motor was koud. Leeg.
Toen hoorde ik stemmen – zacht en gedempt – uit een afgesloten trappenhuis aan de andere kant van de garage komen. Licht sijpelde naar binnen onder de deur met het opschrift “Alleen voor bevoegd personeel”.
Ik pakte mijn zoon op en liep ernaartoe. Toen ik bij de deur aankwam, kon ik mijn man duidelijk horen.
“…de overdracht is voltooid,” zei hij. “Het huis is schoon. Geen documenten meer.”
Een andere man antwoordde: “Gelooft uw vrouw nog steeds dat u voor Hartwell werkt?”
“Ja,” zei mijn man. “Ze zal er geen vragen over stellen.”
Mijn benen begaven het bijna.
Binnen was er geen vergaderruimte. Het was een geïmproviseerde plek: klaptafels, laptops en dozen met apparatuur tegen de muren opgestapeld. Het was geen werkloosheid.
Het was een geheim.
Ik deinsde langzaam achteruit, mijn gedachten tolden. Faillissement. Leugens. Een clandestiene werkplek in een verlaten gebouw. Het was niet nieuw. Het speelde al jaren.
Mijn zoon fluisterde: “Mama… waarom liegt papa?”
Voordat ik kon antwoorden, kraakte er een deur achter ons.
“Hé!” riep iemand.
De bewaker staarde ons aan. “Jullie horen hier niet te zijn!”
Tegelijkertijd kwam mijn man uit het trappenhuis.
vervolg op de volgende pagina
