Mijn vader staarde naar de grond. Mijn moeder antwoordde luchtig, alsof het de meest logische oplossing ter wereld was: “Lily staat onder druk. Ze heeft een andere omgeving nodig.”
Waar kwam de druk vandaan, vroeg ik me af? Van zijn telefoon op de bank?
Ik heb niet gediscussieerd. Ik heb niet gesmeekt. Ik heb niet geprotesteerd. Ik heb geholpen met het inladen van hun bagage, hen een goede vlucht gewenst en toegekeken hoe Lily in de auto stapte, duidelijk tevreden met zichzelf.
Met een zwaar hart kroop ik achter het stuur, maar diep van binnen voelde ik iets sterkers ontstaan.
Wat ze allemaal niet begrepen, was dat alle reserveringen op mijn naam stonden. De hotels. De excursies. De transfers. De restaurants. Voor elke activiteit was mijn aanwezigheid en mijn identiteitsbewijs vereist.
vervolg op de volgende pagina
