Ik had het chalet nog maar net gekocht toen mijn schoondochter me onverwacht belde: “We komen over twee uur aan met twintig familieleden. Zorg dat de kamers klaar zijn en dat al het eten gereed is, alstublieft; we blijven twee weken.” Ik protesteerde niet. Ik glimlachte alleen maar… en begon met het organiseren van het verblijf.

Ik begon een snelle inventarisatie te maken:

Ze had yogamatten.

Ze had extra dekens, die net gewassen waren.

Zijn voorraadkast was bijna leeg, maar zijn auto had nog benzine.

En, het allerbelangrijkste, ze had de tijd om orde te scheppen in een kleine chaos voordat de ravage volledig uitbrak.

Ik pakte de sleutels, een notitieboekje en liep naar de auto. Als ze binnen twee uur zouden aankomen, had ik 120 minuten om een ​​gepaste ontvangst voor te bereiden… terwijl ik subtiel duidelijk moest maken dat dit geen gratis hotel was.

Ik begon bij de dorpssupermarkt. Ik kocht de noodzakelijke dingen: rijst, pasta, brood, eieren en fruit. Niets bijzonders. Daarna ging ik naar een kringloopwinkel waar ik vijf goedkope kussens en twee sets lakens vond. De rest zou ik wel regelen.

Bij terugkomst heb ik de ruimtes ingedeeld: echtparen sliepen in de slaapkamers; de jongeren in de woonkamer; de anderen op matten die verspreid in de gang lagen. Ik heb handgeschreven bordjes gemaakt met de basisregels: “Iedereen wast zijn eigen bord”, “Douchen om de beurt”, “Maaltijden en onkosten worden gedeeld”.

Ik had net het laatste bord opgehangen toen ik motoren hoorde naderen. Verschillende stemmen, gelach, koffers die tegen elkaar klapperden.

De deur ging open en de twintig gasten stapten binnen zonder te wachten op een begroeting, alsof dit chalet speciaal voor hen was ontworpen.

Ik glimlachte.

Ze wisten nog steeds niet dat hij een plan had.

En dat de komende twee weken een les zouden zijn voor iedereen.

De menigte die aankwam, stormde op elkaar af richting een chalet dat ontworpen was voor maximaal vier personen. De kinderen renden door de gang; twee ooms van Laura inspecteerden de keuken alsof het hun eigen huis was; en haar moeder, met een kritische blik, merkte hardop op:

vervolg op de volgende pagina