‘Martha, als je er  nog steeds  zeker van bent,’ zei ze, ‘kunnen we het permanent maken.’

‘Ik weet het zeker,’ zei ik. ‘Ik wil hem voor altijd.’

En zo was John ineens wettelijk mijn zoon.

Ik probeerde het mijn kinderen te vertellen. Ik stuurde ze sms’jes, e-mails en foto’s van John in schattige rompertjes.

“Ik wil hem voor altijd.”

Diana antwoordde met een duim omhoog-emoji. Carly reageerde helemaal niet.

Ben stuurde een sms:

“Ik hoop dat dat niet permanent is.”

Maar het maakte niet uit.

Ik moest opnieuw een baby opvoeden. Ik kreeg een tweede kans waar ik niet om had gevraagd, maar die me toch was geboden.