“Ik hoop dat dat niet permanent is.”

Johannes het wonder deed zijn naam in alle opzichten eer aan. Toen hij vijf was, las hij al kinderencyclopedieën. Op zijn tiende verzamelde hij grondmonsters en kweekte hij mos in potjes op de vensterbank.

Hij hield van kikkers, sterren en vragen die niemand anders zelfs maar had bedacht.

Op zestienjarige leeftijd deed hij mee aan een wetenschapsbeurs op staatsniveau met een project over het gebruik van micro-schimmels om bodemvervuiling tegen te gaan. Ik hielp hem het presentatiebord door de deuren van de gymzaal naar binnen te dragen en keek vervolgens vanaf de achterste rij toe hoe hij zijn onderzoek uitlegde met meer zelfvertrouwen dan de meeste volwassenen die ik kende.

Hij stelde vragen die niemand anders zelfs maar had bedacht.

John won uiteraard de eerste prijs en trok de aandacht van een professor van SUNY Albany, die hem een ​​beurs aanbood voor hun zomerprogramma voor jong onderzoek.