Toen hij de keuken in rende, zwaaiend met de acceptatiebrief en met trillende stem, trok ik mijn zoon in een stevige omhelzing.
‘Ik zei het toch, mijn liefste,’ zei ik. ‘Jij gaat de wereld veranderen.’
Ik trok mijn zoon in een stevige omhelzing.
Toen John achttien werd, werd hij uitgenodigd voor een nationale conferentie om zijn onderzoek te presenteren. Ik zat in het publiek, nog steeds niet zeker of ik wel thuishoorde in een zaal vol zijden stropdassen en designertassen.
Maar toen betrad mijn zoon het podium.
Hij schraapte zijn keel, stelde de microfoon bij en keek de menigte rond tot hij me vond.
‘Mijn moeder,’ zei hij, ‘is de reden dat ik hier ben. Ze vond me toen ik helemaal alleen was. Ze gaf me liefde, waardigheid en alle kansen die ik nodig had om te worden wie ik ben. Ze heeft me nooit laten vergeten dat ik ertoe deed.’
