Het applaus was oorverdovend. Ik kon niet ademen. Ik kon niet eens klappen. Ik zat daar maar, met tranen over mijn wangen, wetende dat ik nog nooit zo trots was geweest in mijn leven.

Een jaar later gleed ik uit op de veranda terwijl ik een oud tapijt uitklopte. Mijn heup begaf het en de pijn schoot zo snel en hevig omhoog dat ik dacht dat ik ter plekke op het beton flauw zou vallen. Ik probeerde overeind te komen, maar de wereld begon te draaien.

Ik kon alleen maar uitschreeuwen.

Ik was nog nooit zo trots geweest in mijn leven.

Er was niemand in de buurt.

Ik lag daar bijna twintig minuten voordat mijn buurvrouw, mevrouw Lerner, me hoorde en John riep.

Toen hij aankwam, zat zijn haar in de war en was zijn jas half open, alsof hij er niet over had nagedacht. Hij knielde naast me neer en veegde het vuil van mijn wang.

‘Blijf staan, mama,’ zei hij. ‘Ik houd je vast. Echt waar.’