Een auto was onze gezamenlijke droom. We hadden zelfs besloten de aankoop van een eigen appartement op krediet uit te stellen. Een auto zou niet alleen de reistijd naar werk verkorten, maar ons in het warme seizoen ook naar bossen en meren brengen om van de natuur te genieten.
Zonder eigen vervoer was het moeilijk — reizen naar afgelegen plekken met taxi of openbaar vervoer was duur en erg onhandig. Met een eigen auto zouden we onafhankelijk zijn. Aankomen, genieten, barbecueën, en wanneer we wilden — weer naar huis terugkeren.
Bovendien moest Aleksej met het openbaar vervoer twee uur naar zijn werk reizen en om vier uur ‘s ochtends opstaan, omdat de bussen strikt volgens dienstregeling reden. Met een eigen auto zou mijn man twee uur langer kunnen slapen. De auto was dus geen luxe, maar een noodzaak, en al twaalf maanden spaarden we elke maand voor deze langverwachte aankoop.
— Jullie hadden maar beter haast gemaakt met een eigen woning! Jullie huren nog steeds en betalen aan anderen! — protesteerde mijn schoonmoeder, en keer op keer legde ik haar uit waarom een auto prioriteit had.
— Valentina Petrovna, we hebben alles al doorgesproken, Aleksej en ik. Eerst de auto, daarna het appartement, en daarna kunnen we plannen maken voor kinderen. Trouwens, met kleintjes zal een auto ook noodzakelijk zijn.
— Met kinderen? Laat eerst maar één kind komen. Twee jaar getrouwd, en nog geen huisdier zelfs — reageerde ze ontevreden.
Mijn vakantie kwam eraan, en met het vakantiegeld beloofde men mij een royale bonus voor een jaar ijverig werk. Natuurlijk wilde ik naar de zee, maar de aanschaf van een auto maakte me nog gelukkiger — in september zouden we namelijk op paddenstoelenjacht gaan. Dwalen door het gouden herfstbos met een gevlochten mand, stil op zoek naar grote witte boleten, bruine boterzwammen en families van honingzwammen op oude stronken. Ik droomde en maakte plannen, en deelde ze graag met mijn man.
— En we gaan zeker een nachtje weg, zolang het weer goed is, toch? — vroeg ik aan Aleksej. — We hebben een tent die al jaren ongebruikt ligt. Die komt nu goed van pas. We roosteren marshmallows boven het vuur, zetten thee met dennetakjes, liggen en bewonderen de sterrenhemel. Overdag maken we barbecue!
— Ja, heerlijk! — reageerde mijn man geeuwend. — Maar je hebt al zoveel gepland, neem het rustig aan. Weet je nog het spreekwoord over “hop”?
— Ja, ja, je moet pas springen als je het obstakel ziet. Maar binnenkort kopen we ‘m echt, Aleksej!
Ik viel gelukkig in slaap en droomde van een bos vol eeuwenoude dennen. Ik liep erdoorheen met een mand vol eekhoorntjesbrood en boterzwammen. De eekhoorntjesbroden groeiden overal in witte eilandjes en ik sneed ze één voor één, met de steeltjes naar boven in een enorme gevlochten mand…
— Nou, Petrova, hier is je loonstrookje — knipoogde mijn baas terwijl hij het document overhandigde.
Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de hoogte van de bonus zag.
— Oh, dank u, Konstantin Michailovitsj! Ik zal uw gulheid en vriendelijkheid nooit vergeten! — sprong ik van blijdschap op en neer.
— Ga je nu je auto halen? — glimlachte hij.
— Ja, we gaan straks meteen naar huis en kiezen het samen uit met mijn man.
Ik kon het einde van de werkdag nauwelijks afwachten. Elke vrije minuut besteedde ik aan het bekijken van de automodellen die ik al lang op het oog had voor de uiteindelijke keuze.
Morgen was zaterdag en dan konden we rustig naar de autodealer. Thuis gekomen las ik een bericht van mijn man dat hij in de file stond en te laat zou zijn. Snel marineerde ik de vis en begon de groenten te snijden. Ik wilde een feestelijk diner klaarmaken ter gelegenheid van deze blije gebeurtenis. Ik kocht prachtige zalmsteaks, wreef ze in met kruiden en gember en besprenkelde ze met citroensap.
Als bijgerecht maakte ik gestoofde groene erwten en “aardappelen op huiselijke wijze”. Aleksej was er dol op, en ik had me vandaag extra moeite gegeven. Ook bereidde ik een saus met knoflook, kruiden en zure room. Toen mijn man thuiskwam, had ik al het servies op tafel gezet en het kersensap in mooie glazen geschonken.
