— Nee, natuurlijk niet…
— Bel haar dan. Nu. En zeg dat ze niet uitgenodigd zijn en niet moeten komen.
— Lena, je weet wat voor schandaal dat wordt…
— Laat het maar een schandaal zijn, — ze sloeg haar armen over elkaar. — Weet je wat, Anton? Ik ben moe. Ik ben het zat om altijd als laatste op jouw prioriteitenlijst te staan. Eerst je werk, dan je moeder, dan Sveta met haar problemen, en ergens helemaal aan het eind, als ik geluk heb — ik. Je vrouw.
— Dat is niet zo!
— Dat is precies zo! — ze liep naar het raam en staarde naar de winteravond buiten. — Weet je nog dat je me beloofde toen we trouwden dat ik voor jou op de eerste plaats zou komen? Dat wij een team zouden zijn, jij en ik tegen alle problemen? En wat is er in werkelijkheid gebeurd? In werkelijkheid heeft je moeder altijd iets “dringends”, zit Sveta voortdurend in een crisis en ren jij naar hen toe, alles achterlatend. En ik wacht. Ik wacht altijd.
Anton liep naar haar toe en wilde haar omhelzen, maar zij week terug.
— Niet doen, zei ze zacht. — Geef me gewoon een eerlijk antwoord: hoe wil jij deze jaarwisseling vieren? Met mij of met hen?
Hij stond zwijgend, zich ervan bewust dat hij niet wist wat hij moest doen. Voor zijn ogen flitsten beelden voorbij: zijn moeder, die elke dag belde en gekwetst was als hij niet langs kon komen; Sveta, die een hysterische scène zou maken als hij haar weigerde; Igor met zijn giftige opmerkingen over “pantoffelhelden”. En daarna andere beelden: Lena die de muren in het huis schilderde, Lena die glimlachte bij de open haard, Lena die droomde van dat magische Nieuwjaar dat ze verdienden.
— Met jou, — fluisterde hij eindelijk. — Natuurlijk met jou.
— Bewijs het dan, — ze draaide zich naar hem toe, en in haar ogen lag tegelijk zoveel hoop en angst dat het hem de adem benam. — Bel Sveta. Nu meteen. En zeg haar dat ze niet kan komen.
— Len…
— Dit is een ultimatum, Anton, — ze richtte zich op, en hij zag weer die kracht waarvoor hij ooit van haar was gaan houden. — Of je belt haar en zegt de waarheid, of ik blijf in de stad en vier jij Nieuwjaar alleen. Of met hen, wat jij wilt. Maar zonder mij.
— Zo kun je toch niet…
— Dat kan ik wel, — ze pakte haar tas en liep naar de deur. — En weet je, misschien had ik dit veel eerder moeten doen. Ik geef je vijf minuten om na te denken. Als je de juiste beslissing neemt, blijf ik. Zo niet, dan ga ik naar een vriendin. En daarna zien we wel verder.
De deur sloeg dicht en Anton bleef alleen achter in de slaapkamer met de reistassen en zijn telefoon in de hand.
Vijf minuten. Hij had maar vijf minuten.
Hij liep door het appartement als een dier in een kooi. Hij stelde zich voor hoe hij Sveta belde. Hoe ze zou beginnen te schreeuwen dat hij egoïstisch was, dat hij zijn familie vergeten was, dat moeder van streek zou zijn. Hij stelde zich voor hoe zijn moeder in de telefoon zou huilen en zeggen dat ze een ondankbare zoon had grootgebracht. Hij zag de nieuwjaarsdagen voor zich, verpest door een schandaal dat maanden zou blijven doorslepen.
En toen stelde hij zich iets anders voor. Nieuwjaar op de datsja met Sveta, Igor en hun kinderen. Een schreeuwende televisie, dronken toosten, kinderen die door het huis renden. Sveta die elke hoek en elk detail keurde en commentaar gaf: “Hier zit het behang een beetje scheef, zie je?” Igor die onderuitgezakt in een stoel bij de haard zat met een fles bier. En Lena, die er niet was. Lena, die zes maanden van deze dagen had gedroomd.
Hij pakte zijn telefoon. Zijn handen trilden toen hij Sveta’s nummer intoetste.
— Tosja! — klonk haar opgewekte stem. — We zijn bijna klaar om te vertrekken! Alleen kan Masjka haar ski’s niet vinden, maar dat is geen probleem, die kopen we onderweg wel…
