Laura deinsde terug. Ze draaide de kraan dicht, veegde haar handen af aan haar broek en antwoordde zachtjes:
” Ja. “
Op dat moment begreep ik het. Het was niet zomaar vermoeidheid. Het was druk. Controle. Die verraderlijke controle die een mens dag na dag uitput.
Margaret merkte me eindelijk op. Ze glimlachte beleefd, maar zonder warmte.
“Oh, we hadden je vandaag niet verwacht,” zei ze, terwijl ze bleef zitten.
Ik zeg niets.
Laura keerde terug naar de wastafel, haar rug licht gebogen, haar bewegingen voorzichtig, alsof ze bang was iets verkeerds te doen. Ze klaagde niet. En die stilte baarde me meer zorgen dan wat ook.
Ik pakte mijn telefoon, deed alsof ik berichten las en ging opzij staan. Ik belde Javier, een oude familievriend die advocaat was geworden en vaak gezinnen hielp die te maken hadden met emotionele en familiale spanningen.
‘Ik wil graag dat je komt,’ zei ik zachtjes. ‘Naar het huis van mijn dochter.’
Er veranderde niets in de kamer. Daniel ging weer zitten. Margaret at verder. Laura waste de afwas.
Enkele minuten later werd er op de deur geklopt.
Daniel leek geïrriteerd toen hij de deur opendeed, maar zijn uitdrukking veranderde onmiddellijk toen hij Javier zag, vergezeld door twee politieagenten.
“Hallo,” zei Javier kalm. “We hebben een bezorgd telefoontje ontvangen.”
Margaret stond meteen op.
‘Er moet sprake zijn van een misverstand,’ zei ze vastberaden. ‘Alles is hier in orde.’
De politieagenten vroegen of ze naar binnen mochten. Ik stemde toe voordat iemand kon reageren.
Laura kwam uit de keuken toen ze onbekende stemmen hoorde. Bij het zien van de politieagenten verstijfde ze en greep ze naar de onderkant van haar trui.
“Gaat het goed met u?” vroeg een politieagent zachtjes.
Laura keek naar Daniel, en vervolgens naar Margaret. Ik kon zien hoe moeilijk het voor haar was om te spreken, hoe gewend ze was geraakt aan de stilte.
Ten slotte sloeg ze haar ogen neer en fluisterde:
“Nee… dat gaat niet werken.”
Er viel een stilte.
De politieagenten observeerden de situatie: de koude keuken, de verstoring van de dagelijkse routine, de spanning in Laura’s houding. Margaret begon te betogen dat Laura “te gevoelig” was, dat “zo gaat dat nu eenmaal in een gezin”.
vervolg op de volgende pagina
