— Ik heb alles gehoord, — ging ze verder zonder hen aan te kijken, terwijl ze de pagina’s omsloeg. — Hoe jullie mijn geld aan het verdelen waren. Heel ontroerend. Een ware gezinsidylle…
— Alla, verdraai de waarheid niet! — begon Dmitri, terwijl hij steeds feller werd. — Het is niet alleen jouw geld! Volgens de wet…
— Volgens de wet, — onderbrak Alla hem en keek hem eindelijk aan, — ja. Je hebt gelijk. De helft van wat ik tijdens het huwelijk heb verdiend, behoort jou toe.
Op Dmitri’s gezicht verscheen een triomfantelijke uitdrukking. Larisa glimlachte zelfgenoegzaam.
— Maar, — zei Alla, en dat “maar” klonk zachter, maar woog zwaarder dan welk geschreeuw ook, — voordat we mijn inkomsten gaan verdelen, laten we eerst jouw schulden verdelen.
Ze haalde een andere stapel papieren uit de map en legde die op tafel. Afdrukken van kredietovereenkomsten, leningsoverzichten, rekeningen.
— Hier is je lening voor die auto die je, zo blijkt, niet van een bonus hebt gekocht maar op krediet, en waarvan je me vertelde dat “het bedrijf die had verstrekt”. Hier zijn de leningen die je bij vrienden hebt afgesloten voor je mislukte crypto-investeringen, waar ik puur toevallig achter ben gekomen.
Hier is de schuld op je creditcard, die je verborgen hield. En dit, — ze legde het laatste vel neer, — is mijn verzoek tot ontbinding van het huwelijk. Met een gedetailleerde opsomming van alle gezamenlijke bezittingen en… gezamenlijke schulden.
Ze liet een pauze vallen, zodat ze de volle omvang van het zich ontvouwende schrikbeeld konden laten doordringen.
— Dus, mijn beste, — haar stem werd volledig vlak, bijna vriendelijk, — voordat je aanspraak maakt op de helft van mijn honderdduizend, wil je misschien bespreken hoe we jouw twee miljoen aan schulden door twee delen? Of misschien kan je zus, die zich zo bekommert om “ons” geld, je helpen met het aflossen ervan?
Dmitri’s gezicht werd wasbleek. Hij staarde naar de papieren, niet gelovend wat hij zag. Larisa sprong van de bank, haar gezicht vertrok.
