Het was mijn dochter, Sophie, die de deur open duwde. God weet dat ik daar de kracht niet voor had. Haar hand trilde, niet van angst, maar van zekerheid. Een dochter weet wanneer haar moeder verraden wordt.
En toen de deur openging, stonden ze daar. Mijn man, de man die ooit zwoer dat ik alles voor hem was, innig verstrengeld in de lakens met mijn eigen zus. Mijn kleine zusje. Dezelfde die op mijn schoot sliep toen ik tien was, die ik hielp tijdens haar schooltijd, aan wie ik mijn huis, mijn familie, mijn geheimen toevertrouwde.
Ik heb niet geschreeuwd. Sophie wel.
“Laat haar gaan!” schreeuwde ze, haar stem gebroken als glas.
Ik stond daar roerloos, mijn hart bonzend, mijn gedachten elders. Ik hoorde de stem van mijn man, ongemakkelijk en schuldig. “Anna, het is niet wat je denkt.” En mijn zus, met warrig haar en wilde ogen, trok aan de deken alsof ze haar fatsoen nog kon bewaren door zich te bedekken.
Maar verraad kan niet verborgen worden. Het kan niet worden vermomd, overstemd of door gebed laten verdwijnen.
Sophie huilde nu, trillend, haar blik dwaalde tussen ons heen en weer, alsof haar leven in elkaar was gestort. ‘Hoe kon je dat doen?’ zei ze met een zwakke, gebroken stem. ‘Je noemde haar tante Elena. Je zei dat ze bij de familie hoorde.’
En ik… ik zweeg, omdat alles wat ik wilde zeggen onbeduidend leek.
vervolg op de volgende pagina
