Ik maakte een vlucht van twaalf uur om mijn man te verrassen, en trof mijn zus aan op zijn bed. Maar wat mijn dochter me vervolgens toefluisterde… veranderde alles.

Hoofdstuk 2: Scheuren in het fundament
Toen ik met Daniel trouwde, geloofde ik dat liefde zekerheid betekende. We hadden niet veel: een klein huis, afbladderend behang en dromen die groter waren dan onze portemonnee. Maar ik geloofde dat liefde genoeg zou zijn om alles bij elkaar te houden.

Daniel was kalm, betrouwbaar en zachtaardig. Elke vrijdag bracht hij bloemen mee: madeliefjes als we krap bij kas zaten, rozen als we door overuren de eindjes aan elkaar konden knopen. Ik bewaarde ze in de gebarsten vaas van mijn moeder. Die is nooit kapot gegaan. Net als ik.

Twee jaar later werd onze dochter Sophie geboren. De eerste keer dat Daniel haar in zijn armen hield, huilde hij.

Een tijdlang waren we een gezin gebouwd op heilige waarden.

Toen kwam Elena. Mijn kleine zusje. Wild. Ongetemd. Met een schoonheid die de wereld kon zegenen of vernietigen.

En Daniël voelde zijn vonk.

Kleine bordjes verschenen:

Een spoor van lippenstift.

Een vleugje parfum.

Een telefoontje laat op de avond, buiten gepleegd.

vervolg op de volgende pagina