Soms zijn een paar minuten genoeg om alles wat we dachten te weten aan diggelen te slaan. Een ogenschijnlijk rustig diner, een vierjarige dochter, een nieuwe partner waarvan we hopen dat hij “de ware” is, en plotseling een huiveringwekkende zin: “Papa, we moeten nu weg. Ze is gemeen.” Op zulke momenten slaat het hart van een ouder sneller dan de logica… en toch schuilt er achter de angst misschien een andere, veel mooiere waarheid.
Een alleenstaande vader, een nieuw verhaal… en heel veel hoop.
Sinds haar moeder vertrok, is Élia alleen met haar vader opgegroeid. Hij leerde het al doende: flesjes, kortere nachten, onverklaarbaar gehuil, en zo werd beetje bij beetje hun band opgebouwd, sterk en tegelijkertijd teder. Dus wanneer hij Maëlle ontmoet, deze lachende vrouw die hij bij toeval in een café tegenkomt, voelt hij een klein vlammetje van hoop herleven: wat als het leven hen deze keer een tweede kans op een gezin zou bieden?
Maëlle is grappig, spontaan en hartelijk. Haar eerste ontmoetingen met Élia verlopen voorspoedig; het kleine meisje giechelt, stelt duizend vragen… alles lijkt perfect. Tot dat noodlottige etentje bij Maëlle thuis.
