Ik ontmoette een oude man op een verlaten weg midden in de winter – hem onderdak bieden voor de nacht heeft mijn leven voorgoed veranderd.

Het geheim dat André in zijn koffer verborgen hield.

De volgende ochtend rook het in huis naar koffie en gebak. De kinderen renden de trap af om hun cadeautjes te ontdekken. André daalde langzamer af, zijn koffer steeds dicht bij zich houdend, als een kostbaar bezit.

Tussen het lachen door schoten de tranen hem in de ogen. Hij gaf uiteindelijk toe dat er eigenlijk niemand op hem wachtte. Hij woonde in een verzorgingstehuis waar hij zich steeds eenzamer, ongehoord en te vaak buitengesloten voelde. Vertrekken was een wanhoopsdaad voor hem geweest, maar ook een poging om  een ​​tweede kans te krijgen .

Toen ik naar hem luisterde, begreep ik dat het toeval ons niet voor niets bij elkaar had gebracht. Ik zei hem simpelweg: “Hier, je kunt zo lang blijven als je wilt. We zullen er samen over nadenken.”

Aan de kaak stellen, actie ondernemen, de meest kwetsbaren beschermen

Na de vakantie besloten we, in zijn overleg, de situatie te melden bij de bevoegde autoriteiten. Het proces was soms moeizaam, maar André hield vol, ervan overtuigd dat het het dagelijks leven van andere bewoners kon verbeteren.

Enkele weken later leidden inspecties tot aanpassingen en intensievere controles binnen de instelling. André had niet alleen zijn waardigheid teruggewonnen: hij had ook bijgedragen aan een rechtvaardiger omgeving voor veel mensen.

vervolg op de volgende pagina