Tyler boog zich dichter naar mijn bed. Ik hoorde het geritsel van zijn jas.
‘Zorg er wel voor dat je de papieren klaar hebt liggen,’ fluisterde hij. ‘Zodra hij weg is, zetten we het huis te koop. Mam vindt het vreselijk om alleen te zijn; ze tekent alles.’
Hun voetstappen leidden hen door de gang, hun stemmen vervaagden terwijl ze hun plan buiten bereik voortzetten. De deur klikte dicht.
Lange tijd lag ik daar, voelend hoe zwaar de dekens op mijn benen drukten, hoe ruw het ziekenhuishemd was, en hoe een zwaar besef tot me doordrong: de twee wezens aan wie mijn vrouw en ik ons hele leven hadden gewijd, projecteerden een toekomst waarin wij niets meer zouden zijn dan makkelijke obstakels die aan de kant geschoven konden worden.
Mijn naam is Leonard Brooks. Ik heb vijfendertig jaar als adjunct-directeur gewerkt op een middelbare school in Phoenix, Arizona. Ik maakte een einde aan vechtpartijen, schreef aanbevelingsbrieven, werkte overuren voor ouderavonden en herinnerde tieners er voortdurend aan dat familie het allerbelangrijkste was.
Liggend in dat ziekenhuisbed besefte ik dat ik geen idee had wat er met mijn eigen kinderen was gebeurd.
Die nacht, toen de verpleegster mijn deken kwam rechtleggen, maakte ik een lichte beweging met mijn lippen.
“Alsjeblieft… bel mijn vrouw,” fluisterde ik. “Vertel niemand dat ik wakker ben. Vraag haar om alleen te komen.”
Haar ogen werden groot, en vervolgens verzachtten ze. Ze knikte eenmaal.
En op dat moment begon de rest van mijn leven drastisch te veranderen.
Vertrek vóór zonsopgang
Maggie arriveerde na middernacht.
vervolg op de volgende pagina
