Een zwangerschap ontstaan uit een plotselinge hartklopping
Camille had verschillende verliezen geleden die haar diep hadden geraakt. Toen ze me vroeg om draagmoeder voor haar te zijn, stemde ik meteen toe. Het was een instinctieve reactie: als ik haar kon helpen de vreugde van het moederschap te ervaren, moest ik dat doen.
Ze was er volledig bij betrokken: de naam kiezen, de babykamer zorgvuldig inrichten, bij elke medische afspraak aanwezig zijn. Mijn eigen kinderen waren gehecht geraakt aan dit toekomstige neefje of nichtje, dat, nog voordat hij geboren was, al deel uitmaakte van de familie.
En ik, te midden van dit alles? Ik droeg dit kind voorzichtig in mijn armen en stelde me het moment voor waarop Camille hem eindelijk in haar armen zou sluiten.
De dag waarop alles veranderde
Na een lange bevalling werd een schattig klein meisje geboren, knus tegen me aan, rustig en al expressief. Ik verwachtte tranen van vreugde, nerveus gelach, die explosie van liefde die je zo vaak ziet bij kersverse ouders.
Maar dat gebeurde niet.
Camille werd bleek. Thomas keek weg. Toen kwamen die woorden, bijna gefluisterd maar onmogelijk te vergeten:
“Dit is niet de baby waar we op gehoopt hadden.”
Ze hadden een jongen verwacht. Ze hadden hun geluk geprojecteerd op een specifiek idee, een geruststellend scenario… zo geruststellend dat ze de realiteit niet konden accepteren. Hun teleurstelling liet een enorme leegte achter in de kamer, een stilte die ik niet kon verdragen.
