‘Dankjewel,’ zei ik. ‘Dat je er was toen ik er niet was.’
“Je bent er nu. Dat is wat telt.”
Hij liep naar zijn motor die verderop in de straat geparkeerd stond. Ik keek toe hoe hij wegreed, de duisternis in.
Toen ging ik weer naar binnen, naar mijn dochter.
De daaropvolgende zes maanden waren de moeilijkste van ons leven.
De politie had begrip voor de situatie, maar was wel erg grondig. Emma moest haar verhaal vertellen aan rechercheurs, officieren van justitie en forensische experts. Ze werd onderzocht door artsen, ondervraagd door advocaten en in twijfel getrokken door mensen die niet konden geloven dat « de goede oude Dave » tot zulke dingen in staat was.
Williams ontkende alles. Hij noemde Emma een probleemmeisje met een verliefdheid. Zijn vrouw bleef hem steunen. Zijn kerk bleef hem steunen. De halve stad stond achter hem.
Maar de Guardians bleven Emma steunen.
Drieëntwintig motorrijders kwamen opdagen voor haar eerste rechtszitting. Ze vulden de gang buiten de rechtszaal, met de armen over elkaar en strenge gezichten. Williams moest langs hen heen lopen om bij zijn plaats te komen. Ik zag het kleur uit zijn gezicht trekken.
Ze waren bij elke hoorzitting aanwezig. Bij elke motie. Op elke datum die op de agenda stond. Thomas zat steevast op de eerste rij en staarde Williams met een koude blik aan.
Toen de rechtszaak eindelijk begon, zat de rechtszaal vol met zevenenveertig motorrijders. Emma liep naar binnen, zag dat ze elke beschikbare stoel bezetten en ging iets rechterop staan.
Ze getuigde drie uur lang. Williams’ advocaat probeerde haar in de war te brengen, haar te laten struikelen, haar als een leugenaar af te schilderen. Maar Emma bleef standvastig. Telkens als ze aarzelde, keek ze naar Thomas en zijn broers. Ze knikten. En ze ging gewoon verder.
De jury beraadde zich vier uur lang.
Schuldig op alle punten.
Williams kreeg vijftien jaar. Hij komt pas na tien jaar in aanmerking voor vervroegde vrijlating.
Toen het vonnis werd voorgelezen, barstte Emma in tranen uit. Ik hield haar vast terwijl de motorrijders om ons heen zachtjes juichten – ingetogen, respectvol, maar triomfantelijk.
Thomas omhelsde Emma in de gang van het gerechtsgebouw. »Je hebt het gedaan, schat. Je hebt je kracht teruggepakt. Ik ben zo trots op je. »
Emma omhelsde hem terug. « Dank je wel dat je in me geloofde. Dat je er was. Voor alles. »
“Dat is wat familie doet.”
