“Dit is mijn cadeautje voor jou: bagoong die ik twee jaar lang heb laten fermenteren. Weet je waarom ik het heb meegenomen? Omdat hebzuchtige en schaamteloze mensen zo ruiken: een geur die blijft hangen en die je met geen zeep kunt verwijderen.”
Toen verscheen Lolo Ben, met zijn wandelstok in de hand en een vastberaden stem:
“We hebben je geld of je huis niet nodig. Maar denk niet dat je je eigen ouders voor de gek kunt houden. Dit huis is van je moeder. Als je het wilt hebben, dan moet je dat over mijn lijk doen.”
Carlos beefde en liet zijn hoofd zakken.
“Mam… mam, dat was niet onze bedoeling… we wilden alleen maar helpen de titel te corrigeren…”
Lola María glimlachte – bitter, maar vastberaden.
‘Hulp nodig? Geef gewoon toe dat je het wilde pakken. Maar onthoud dit: ondankbare kinderen dragen de stank van schaamte voor altijd met zich mee. Hoeveel parfum ze ook gebruiken, de vuiligheid op hun geweten zal altijd naar buiten komen.’
De buren begonnen zich te verzamelen en mompelden terwijl de geur van bagoong door de lucht zweefde – als een vloek die onmogelijk weg te wassen was, een herinnering aan hebzucht die terugkeert om degenen die eraan begaan hebben te achtervolgen.
Carlos en Lina dachten dat na die dag alles wel weer tot rust zou komen.
Ze schrobden de vissausvlekken die overal in de tuin verspreid lagen en spoelden alles de hele middag af, maar de misselijkmakende geur bleef hangen.
