Oleg, die het hele gesprek had gehoord, kwam naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen.
— Trap er niet in.
— Maar de kinderen… — fluisterde ze zwakjes tegen zijn schouder.
— Kinderen zijn de verantwoordelijkheid van hun ouders, Zina en Sergej. Zij zijn volwassen mensen. Ze hadden hierover moeten nadenken vóór ze hun enige woning verkochten. Jouw appartement is jouw appartement. Geen doorgangshuis, geen hotel en geen liefdadigheidsinstelling.
Zijn woorden waren als een frisse wind. Hij zei niet “kijk maar”, of “misschien moet je…”. Hij stond volledig aan haar kant.
— Ze zullen me opvreten, — fluisterde Ksjusja.
— Wij zijn met z’n tweeën. Ze vreten ons niet op, — antwoordde Oleg kalm. — We houden stand.
En stand houden moesten ze al het volgende weekend, toen de hele familie samenkwam bij haar ouders voor het traditionele zondagse diner. De sfeer stond op barsten. Ksjusja’s vader, Nikolaj Jegorovitsj, deed zoals altijd alsof er niets aan de hand was en staarde naar zijn bord.
Tamara Pavlovna snoof en zuchtte demonstratief. Zina zat met rode ogen, en haar man Sergej keek naar Ksjusja met nauwelijks verhuld verwijt.
— Nou, wat heb je besloten, oudste? — doorbrak haar moeder de stilte toen de soep op was. Ze noemde haar expres “oudste”, om de verantwoordelijkheid te benadrukken.
Ksjusja haalde diep adem.
— Mam, ik heb het al gezegd. In het appartement zijn kale muren en een betonnen vloer. Je kunt er niet wonen, zeker niet met kinderen. We beginnen met een grote renovatie.
— Ach, hou toch op over die renovatie! — riep Zina uit. — Je kunt het best een halfjaartje uitstellen! Wat maakt dat uit? De flat loopt niet weg! En voor ons is dit van levensbelang! Je wilt ons gewoon niet helpen!…
— Waarom zou zíj iets moeten uitstellen? — mengde Oleg zich kalm in het gesprek. — We hebben hier zes jaar op gewacht. Zes jaar gespaard, ons alles ontzegd. Waarom zouden wij nu onze plannen en ons leven moeten uitstellen vanwege jullie?
— Omdat we familie zijn! — schreeuwde Tamara Pavlovna en sloeg met haar hand op tafel. — In een familie help je elkaar! En jij, Ksenia, bent een egoïst geworden! Je denkt alleen aan jezelf! Je hebt een paar vierkante meters gekocht en meteen verbeeld je je een koningin!
— Ik verbeeld me niets, — Ksjusja’s stem trilde, maar ze hield zich staande. — Ik wil gewoon in mijn eigen appartement wonen. Mijn eigen woning. Begrijpen jullie dat? Niet met mijn zus, haar man en twee kinderen erbij. Niet in eeuwige herrie en chaos. Oleg en ik willen beginnen met de renovatie, ons nestje creëren. Precies zoals we altijd hebben gedroomd.
— Nestje! — sneerde Zina. — Wat voor nestje? Op een betonnen vloer? Je bent gewoon te beroerd om je eigen zus te helpen! Geef het maar eerlijk toe!
— Zina, waarom hebben jullie geen appartement gehuurd voor die paar maanden? — ging Oleg onverstoorbaar verder. — Dat zou de meest logische oplossing zijn geweest.
— Geen geld! — mompelde Sergej, die tot dan toe zweeg. — Alles gaat naar de nieuwe woning. Een hypotheek is geen grap. Elke roebel telt. En toen kwam dit aanbod voorbij… gratis.
“Gratis.” Dat was het sleutelwoord. Het ging minder om nood, en meer om besparen. Besparen ten koste van Ksjusja, haar comfort, haar plannen.
— Goed, luister, — zei Ksjusja, terwijl ze van tafel opstond. Haar knieën trilden, maar haar stem klonk vast, bijna metaalachtig. — Mijn beslissing is definitief. De woning is gekocht voor mij en Oleg. Wij beginnen daar met de renovatie. Niemand anders zal daar wonen. Niet tijdelijk en niet permanent.
Ze keek haar moeder recht in de ogen.
— Ja, ik heb een appartement gekocht, maar ik laat niemand bij mij komen inwonen. Dus vraag het niet meer.
