Die avond had ik nog precies drie dollar op zak. Ik was van plan dat geld te gebruiken voor een klein ontbijtje – misschien donuts van het tankstation of een paar bananen uit de winkel.
Maar in plaats daarvan ontmoette ik hem. De man die alles veranderde.
Het was na middernacht bij de 7-Eleven aan Route Nine. Ik zat in de bestelwagen te wachten tot mijn kinderen in slaap vielen toen ik een frêle oude man naar binnen zag schuifelen. Zijn stappen leken zwaar, alsof elke stap hem iets had gekost.
Hij pakte een klein flesje water en liep naar de toonbank. Vanaf waar ik zat, kon ik zien hoe hij in zijn zakken zocht en steeds nerveuzer werd.
‘Ik ben mijn portemonnee thuis vergeten,’ hoorde ik hem zeggen toen ik binnenkwam. Zijn stem trilde. ‘Ik heb dit water nodig voor mijn medicijnen.’
De tienerkassière haalde haar schouders op. « Sorry meneer. Geen geld, geen aankoop. Winkelregels. »
