‘Ja,’ antwoordde ik voorzichtig.
“Mijn naam is Daniel. Ik ben advocaat. Ik vertegenwoordigde Walter. Hij is gisteravond overleden en heeft iets voor u achtergelaten.”
Verward schudde ik mijn hoofd. « U vergist zich vast. Ik ken niemand die Walter heet. »
Daniel haalde een foto tevoorschijn. Het was dezelfde man als van het benzinestation.
‘Hij beschreef je perfect,’ legde Daniel uit. ‘Walter was de CEO van WH Industries, een bedrijf met een omzet van miljarden dollars. Volgens zijn testament heeft hij alles aan jou nagelaten.’
Ik lachte nerveus. « Dat is onmogelijk. Ik woon in een busje met drie kinderen. Mensen zoals ik erven niet zomaar bedrijven. »
Maar Daniel maakte geen grapje. Hij liet me de officiële documenten zien met handtekeningen en zegels.
Binnen een uur reed hij ons naar een landhuis dat groter was dan welk hotel we ooit hadden gezien.
