De wereld die zij had opgebouwd stortte in één seconde in, verpletterd door het gewicht van één sjaslikspies. Dit was niet zomaar een leugen. Dit was roof. Met z’n tweeën—hij en zijn zus—hadden ze haar droom gestolen, haar hongerlijke avonden, haar vertrouwen.
Haar vingers bewogen vanzelf, koel en precies, als instrumenten van een chirurg. Screenshot. Contacten openen. “Vitya”. Lange tonen. Eindelijk een slaperige, licht geïrriteerde mannenstem.
— Katja, heb je gezien hoe laat het is? Ik was net ingedut, moe als een hond…
Die stem kwam niet uit industrieel Tsjeljabinsk. Hij kwam uit een warme, volle nacht in Sotsji.
— Hoe gaat de zakenreis? — vroeg ze vlak, zonder een trilling. — Zwaar, zeker?
— Zeg dat wel, — gaapte hij in de telefoon. — Alleen maar vergaderingen, m’n hoofd draait. Ik sta amper op m’n benen. Goed, morgen verder, ik val bijna om…
Ze zei niets. Ze drukte gewoon op “ophangen”. Opende de messenger. Plakte de screenshot. En typte twee woorden: “Eet smakelijk.” Verzenden. Naar de contactinstellingen. Blokkeren. De telefoon viel naast haar op de bank en werd een nutteloos stuk plastic. Katja zat in de dreunende stilte van haar appartement en keek naar de duisternis achter het raam. De assmaak in haar mond werd alleen maar sterker.
— Doe eens rustig, Vitya, — Lena roerde lui in het restje wijn in haar glas, terwijl ze naar de donkere, olieachtige zee keek. — Je hebt recht op een paar dagen rust. Je zit toch niet in een strafkamp. Die Katja van jou maakt alles altijd ingewikkeld. Dan weer dieet, dan weer bezuinigen. Wanneer leef je eigenlijk?
Vitya leunde achterover in de gevlochten stoel op het balkon van hun gehuurde appartement. De lucht was warm en rook naar zout en bloeiende magnolia. Zijn maag gromde tevreden van het vlees en de wijn. Hij was het met zijn zus eens. Helemaal. Wat was nou het probleem? Maar drie dagen. Het geld had hij uit zijn “spaarpotje” genomen, niet uit het gezamenlijke. Nou ja—bijna niet uit het gezamenlijke. Wat maakt het uit? Ze halen het later toch wel in. En Katja… die zou het toch niet begrijpen. Voor haar was elke uitgave die niets met de auto te maken had een misdaad. Dan was het makkelijker om over Tsjeljabinsk te liegen. En rustiger.
— Ik ben al ontspannen, — grijnsde hij, knipogend naar Lena’s man, die zwijgend op zijn telefoon zat te porren. — Alleen… m’n geweten een beetje…
— Welk geweten? — snoof Lena. — Jij bent een man, jij verdient het geld. Jij moet uitrusten. Anders word je net zo’n zeur als zij. Pas op, straks dwingt ze je ook nog om boekweit te zitten weg te stikken.
Op dat moment liet zijn telefoon, die op tafel lag, een kort pingeltje horen. Een bericht van Katja. Vitya strekte zich lui uit. Vast een goede nacht uit haar grauwe wereld. Hij opende de chat. En zijn glimlach gleed van zijn gezicht, zo snel alsof iemand hem met een gum had weggeveegd. Op het scherm stond hun foto. Een uur geleden gemaakt. Zijn stralende gezicht, de sjaslikspies, Lena. En eronder twee woorden: “Eet smakelijk.”
Het koude zweet brak hem meteen uit op het voorhoofd. De warme zuidelijke avond voelde ineens klam en kil. De wijn in zijn maag veranderde in zuur. Hij drukte krampachtig op bellen. “De abonnee is tijdelijk niet bereikbaar.” Hij probeerde opnieuw. Dezelfde mechanische stem. Geblokkeerd.
