— Dank u… — Jelena had het liefst alleen gegaan, maar begreep dat ze in haar toestand deze ogenschijnlijk eenvoudige taak niet aan kon.
De weg naar de markt verliep zonder problemen, de boodschappen doen ook, afgezien van de constante gemopper van de schoonmoeder.
— Waar zit je nou te treuzelen? — klaagde de schoonmoeder opnieuw. — Pak de tassen en laten we naar huis gaan. Genoeg gewandeld.
Jelena was verbaasd over het bevel. Wat bedoelde ze met “pak de tassen”?
— Galina Petrovna, — mompelde de schoondochter voorzichtig, bijna bang, — wilt u mij niet helpen? Ik mag me niet inspannen, u weet dat…
— Inspannen, zeg je? — spotte de schoonmoeder Jelena. — Het is maar een beetje, dat red je zelf wel!
Jelena discussieerde niet en nam gehoorzaam de tassen. Maar nauwelijks hadden ze een paar meter gelopen, voelde ze zich slecht. De boodschappen waren te zwaar.
— Oh, — klaagde ze, — ik voel me niet goed…
— Wat is er? — Galina Petrovna knipperde niet eens met haar ogen, hoewel er duidelijk iets mis was met haar schoondochter. — Kun je de tassen niet eens zonder incidenten dragen?
Maar Jelena hoorde niets meer — haar oren waren dichtgeslagen.
— Mevrouw! Mevrouw! — een onbekende man rende toe en ondersteunde de verzwakte Jelena. — Wat is er met u? Zal ik een dokter bellen?
— Nee, dat is niet nodig, het gaat zo wel weer… — wuifde de aanstaande moeder het weg.
— Tijden veranderen, de vrouwen van tegenwoordig zijn zo fragiel… — mompelde de schoonmoeder nors. — Ze kunnen niets zelf…
Gelukkig voelde Jelena zich na enkele minuten inderdaad beter, een ambulance was niet nodig. Galina Petrovna nam met hooghartige minachting toch een deel van de boodschappen over. Alles liep goed af en ze bereikten hun huis veilig.
Toen Igor van het voorval hoorde, kwam hij zo snel mogelijk naar huis.
— Mijn lieve Lenotsjka, — hij ging naast zijn vrouw zitten en streelde haar hand, — vergeef me! Ik had je moeten helpen. Waarom heb je niet op me gewacht? Ik had alles zelf kunnen doen!
— Ik dacht dat ik het wel aankon, — fluisterde Jelena, — jij werkt van ’s ochtends tot ’s avonds, ik wilde je helpen…
— Waarom vroeg je je moeder niet om hulp? — vroeg Igor.
Jelena sloot even haar ogen en zuchtte zwaar.
— Ik wilde het niet zeggen, — sprak ze, — maar het was juist Galina Petrovna die me dwong die zware tassen te dragen.
Haar man bleef verbaasd stilstaan en hield op met haar hand te strelen.
— Mama?.. — fluisterde hij ongelovig.
— En toen ik me slecht voelde… — Jelena’s schouders trilden van opkomende tranen. — Toen wuifde ze me gewoon weg.
Er viel een zware stilte. Jelena huilde zwijgend.
