— Het is al half twaalf!
— Maksim, ons hoofdkantoor zit in Moskou, dat weet je toch! Word niet boos, in september krijg ik een mooie bonus voor al mijn inspanningen! — verdedigde ik mezelf.
Mijn man mompelde ongelukkig en ging slapen. Ikzelf was zo moe dat ik voor oktober een twee weken durende vakantie op eigen kosten had gepland. Dit jaar was echt bijzonder stressvol. En september zou bijna net zo druk worden als augustus — iedereen bereidde zich voor op school.
Aan het eind van de zomer besloten mijn man en ik een weekend in het bos door te brengen, alleen wij tweeën. Maar er wachtte een onaangename verrassing. Op vrijdagavond kwam mijn schoonmoeder op bezoek en ze keek veelbetekenend naar haar zoon.
— Lada, we dachten dat we van het geld van de verkoop van jouw woning de renovatie voor mama konden vernieuwen — zei mijn echtgenoot.
Schoonmoeder keek goedkeurend en vriendelijk naar Maksim.
— Ik heb je man al uitgelegd dat ik niets ga verkopen.
— Nou, Lada, het buitenhuis staat er toch maar. Waarom hou je zo vast aan “de herinnering aan je grootvader”? Je hebt foto’s van hem, en het buitenhuis is een ballast. Verkopen is het meest redelijke en voordelige. Mama heeft die renovatie allang nodig.
— Alleen de slaapkamerbehang moet worden vervangen, en de keuken moet helemaal opnieuw worden gedaan. Jouw oude buitenhuis zou precies genoeg opleveren…
— Mijn buitenhuis behoort alleen mij toe. Ik ben niet van plan iets te verkopen, Valentina Petrovna, om jullie wensen voor het inrichten van het paleis te vervullen. Ik heb het je zoon al gezegd, en nu herhaal ik het voor jou: verhuis naar een plek waar de renovatie geen zo’n dure aangelegenheid zal zijn.
— Nee, luister eens, Maksim, dat mens is nog brutaal tegen mij! — mijn schoonmoeder zette haar handen in haar zij en fonkelde boos met haar ogen. — Ze heeft nog geen kinderen voor jou gekregen en bepaalt hier de regels. Je moet je man respecteren, en mij helemaal!
— En mij moet je ook respecteren. Ik ben hier de huishoudster, en ik betaal de huur van dit appartement, omdat jullie zoon, waar jullie zo trots op zijn, veel minder verdient. En nu willen jullie ook nog mijn geërfde buitenhuis afpakken! Nee, dat niet.
— Je moeder heeft helemaal gelijk, Lada. Maar als jij koppig bent, kies dan onmiddellijk — of je verkoopt je schuurtje, dat je al jaren niet nodig hebt, of ik ga bij je weg! — riep mijn man plotseling.
Ik kon mijn oren niet geloven — ben ik bijna vijf jaar met deze man getrouwd geweest? Wat een verwende moederskind. Hoe durft hij überhaupt van mij te eisen iets te verkopen om de renovatie van zijn moederhuis te bekostigen! Zij vernederde me vanaf de eerste dagen van ons huwelijk, ik wilde haar helemaal niet in mijn huis zien, en nu dringt ze ook nog aan op verkoop, en Maksim steunt haar.
Ik keek nu naar mijn man als naar een volkomen vreemde. Een kind van hem? Een hypotheek aangaan met hem? Gelukkig vielen de maskers van mijn echtgenoot nog voordat we onze familie naar een veel complexer niveau hadden gebracht. Met een kind en een lening zou alles veel moeilijker zijn geweest!
— Pak je spullen, mijn beste, neem je moeder mee en weg hier met jullie beiden! — barstte ik los.
Mijn man probeerde me te kalmeren, terwijl mijn schoonmoeder juist begon te schelden en te beledigen. Ik dreigde de politie te bellen, en mijn, inmiddels bijna voormalige, familie werd als het ware weggeblazen. Ik bleef alleen achter. Een uur later kreeg ik een bericht van mijn man: “Wanneer kan ik mijn resterende spullen ophalen?” Ik antwoordde dat het morgenochtend kon.
Zelf stond ik vroeg op en vertrok naar het bos, want we hadden gepland om het weekend samen daar door te brengen. Maar een aanstaande scheiding is geen reden om plannen te wijzigen en van kleine genoegens af te zien, toch?
Toen ik thuis terugkwam, kon ik mijn ogen niet geloven. Ten eerste was het meteen duidelijk dat Maksim hier was geweest met zijn moeder — ze had een knoop laten vallen van een trui die ik drie jaar geleden had gegeven. Alles was meegenomen — zelfs de mooie blauwe kopjes die Valentina Petrovna mij voor mijn verjaardag had gegeven in het eerste jaar van ons huwelijk met Maksim. Gestopte sokken, een doosje met garen en scharen, een deel van het servies en zelfs… zout! Het laatste deed me lachen.
