— Mam heeft gelijk, Anja, — zei hij zonder haar aan te kijken. Hij probeerde verzoenend te klinken, wat zijn woorden alleen maar verraderlijker maakte. — Dit gaat te ver. Met Lena gaat het echt slecht; de verhuurder heeft haar tot het einde van de maand gegeven. We moeten de kamer vrijmaken voor mijn zus. Je ziet toch zelf dat we vastzitten. Dit is maar een hobby, terwijl Lenka een echt probleem heeft.
Anna keek hen zwijgend aan. Ze was moe van deze gesprekken, van de verwijten, van die eeuwige, vernederende ontwaarding van alles waarin ze haar ziel, haar tijd en haar krachten had gestoken. Het ultimatum van vandaag was simpelweg de druppel.
Ze legde de kanten manchetten opzij, pakte ze voorzichtig met twee vingers op en legde ze in een speciale kartonnen doos, bekleed met dun papier, en sloot het deksel. Dat hielp haar te kalmeren en de woede te onderdrukken. Discussie had geen zin — ze hoorden haar woorden niet, ze zagen alleen wat ze wilden zien.
— Goed, — zei ze rustig.
Haar meegaandheid verraste hen; Ilja keek haar zelfs aan.
— Jullie hebben gelijk, — vervolgde ze op onverschillige toon. — Het probleem van Lena moet opgelost worden, eens en voor altijd. Laten we zaterdag een uitverkoop op de binnenplaats houden. We verkopen al mijn ‘vodden’, al die rommel, en geven al het geld aan haar.
Ze keek hen recht in de ogen, eerst haar man, daarna haar schoonmoeder.
— Ik zal niet eens meedoen, zodat ik jullie niet in de weg loop. Regel alles zelf maar, bepaal de prijzen.
Ilja en Valentina Borisovna keken elkaar verbijsterd aan. Zoiets hadden ze niet verwacht. Ze hadden tranen of een schandaal verwacht, maar geen kil voorstel. Daarna verscheen er een slecht verborgen vreugde op hun gezichten: ze kregen niet alleen de kamer, maar ook de kans om publiekelijk te bewijzen hoe waardeloos haar bezigheid was. Dat al die stoffen en draden geen cent waard waren en dat zij eindelijk hun gelijk had erkend.
