Ze waren blij, onderhandelden niet lang en betaalden meteen. Lilia nam alleen de foto’s mee, een paar boeken en een oude sieradendoos.
Het geld van de verkoop van het huis plus het banksaldo van haar tante vormden een aanzienlijk bedrag. Lilia zat in de bank, keek naar het overzicht en kon haar ogen niet geloven. Zoveel geld had ze nog nooit gehad.
Het eerste wat ze deed was de lening voor haar appartement aflossen. Volledig. Vervroegd. Toen de bankmedewerker haar een bewijs van schuldenvrije status gaf, liep ze naar buiten en bleef een paar minuten stil staan. Acht jaar afbetalen waren voorbij. Ze hoefde niet langer elke maand een derde van haar salaris af te staan. Vrijheid.
Daarna begon Lilia een nieuw appartement te zoeken. Het eenkamerappartement was klein geworden — ze wilde ruimte, licht, een fijne buurt. Ze bekeek tientallen opties voordat ze het juiste vond: een tweekamerappartement in een nieuw gebouw, met een ruime keuken, een grote woonkamer en een lichte slaapkamer. De ramen keken uit op een park, winkels en bushaltes waren dichtbij.
Lilia verkocht haar oude appartement en kocht het nieuwe zonder hypotheek. Ze verhuisde een maand later. Richtte alles in naar haar smaak: een comfortabele bank, een grote werktafel, boekenplanken, bloemen op de vensterbanken. Elke dag kwam ze thuis en genoot van de ruimte en de stilte.
Maar er bleef nog geld over. Lilia dacht lang na waaraan ze het moest besteden. Gewoon sparen leek onverstandig — inflatie zou het opeten. Investeren in andermans bedrijf — te riskant.
Toen kreeg ze een idee. Een eigen bedrijf beginnen. Boekhoudkundige ondersteuning voor zelfstandigen.
Ze had veel ervaring en een goed netwerk. Veel bekenden en vrienden vroegen haar al om hulp met belastingen, rapportages en documenten. Vroeger deed ze dat gratis in haar vrije tijd. Nu kon ze proberen die hulp in een volwaardig bedrijf te veranderen.
Ze registreerde zich als zelfstandig ondernemer, huurde een klein kantoor vlak bij huis, kocht een computer en printer, bestelde visitekaartjes. De eerste klanten kwamen snel — mond-tot-mond-reclame werkte.
Lilia deed de boekhouding voor kleine winkels, werkplaatsen, freelancers, taxichauffeurs. Het was veel werk, maar ze genoot ervan. Haar inkomen werd hoger dan bij haar vorige baan.
Na een half jaar moest ze een assistente aannemen. Een meisje genaamd Oksana, net afgestudeerd aan de economische faculteit. Ze bleek bekwaam, begreep snel de documenten en hielp met de rapportages.
Het leven kreeg vorm. Een ruim appartement, haar eigen bedrijf, een stabiel inkomen. Lilia werd ’s ochtends wakker, zette koffie in haar lichte keuken, keek naar de herfstbomen buiten en glimlachte. Niemand bekritiseerde haar, niemand stelde eisen, niemand legde haar iets op. Ze kon leven zoals zij wilde.
Op een avond, toen Lilia in haar kantoor werkte aan een kwartaalrapport voor een klant, ging de deurbel. Ze deed open zonder door het kijkgaatje te kijken. Op de drempel stond Sergej.
Haar ex-man zag er vermoeid uit. Zijn jas was gekreukeld, zijn jeans versleten, stoppels op zijn gezicht. In zijn hand een plastic boodschappentas.
— Hoi, — zei Sergej, ongemakkelijk van de ene op de andere voet wiebelend.
— Hallo, — antwoordde Lilia, zonder zich te verroeren.
— Mag ik binnenkomen? We moeten praten.
— Waarover?
Haar ex aarzelde en liet zijn blik zakken.
— Nou… over wat er was. Over ons. Mag het?
Lilia stapte zwijgend opzij. Sergej kwam binnen en keek om zich heen.
— Wauw. Je hebt een kantoor? Knap hoor.
— Dank je. Wat wilde je?
Hij liep het kantoor in, ging zitten op de stoel voor klanten. Lilia bleef staan, met haar armen over elkaar.
— Luister, Lilja, ik weet dat we elkaar drie jaar niet gezien hebben, — begon Sergej. — En ik weet dat we niet op de beste manier uit elkaar gingen. Maar ik wilde praten.
— Praat.
— Ik heb veel nagedacht. Over ons. Over hoe het was. En ik kwam tot de conclusie dat we misschien te snel hebben gehandeld. Met de scheiding.
Lilia trok een wenkbrauw op.
— Te snel? Jij zei zelf dat het voor ons allebei makkelijker zou zijn.
— Ja, dat zei ik. Maar nu denk ik er anders over. Misschien moeten we het opnieuw proberen?
Lilia keek hem zwijgend aan. Sergej ontweek haar blik en friemelde aan de rits van zijn jas.
— Sergej, je hebt drie jaar niets van je laten horen. Je woonde met een andere vrouw. En nu kom je ineens op het idee dat we het opnieuw moeten proberen. Waarom?…
